A never ending story...
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
29 November 2009 | Australië, Bellingen
Hier zit ik dan te internetten, op kussens op de grond in een of ander cafe'tje in Bellingen. Alternative, maar zonder alle dronken pubers van Byron Bay, of alle drugstoeristen in Nimbin.
Zojuist mijn laatste webblog gelezen. En tevens een aantal geschreven stukken tussendoor welke niet geplubiceerd zijn ;-) Uiteraard is dit een plek die iedereen kan lezen. Ik begin het vrijuit schrijven namelijk aardig geweldig te vinden. Maar wil geen open boek zijn voor een ieder die ervoor kiest mij hier op het net te bezoeken (hoewel nog niet ;-)
Heb een leuke tijd gehad bij Andrew, tot het weekend werd en zijn ex een aantal keer op bezoek kwam, men, wat een spanningen. Jammer. De kinderen zijn hier, zoals blijkbaar bijna onvermijdbaar, de dupe. Dus voordat ik wegga troost ik Aila, om vervolgens Andrew een knuffel te geven en weer op pad te gaan.
By the way, een klein stukje uit mijn tussentijds geschreven verhaal; Ik vang idd inmiddels huntsmannen! (grote, vieze, harige, maar interessante, zolang ze in het plastic bakje zitten, spinnen). Ik gebruik de spinnenvanger van Andrew, om ze vervolgens in de tuin vrij te laten. Bij mijn eerste was ik zo enthousiast, dat ik het Andrew maar even ging sms-en, en met “Well done” was deze kleine meid zeer content ;-)
Anyway... vanuit Andrew ben ik naar een national park gegaan, Border Ranges, amazing! Het duurde even voordat ik het gevonden had. Ik vraag de weg aan een Ozzie die op het land loopt, maar zonder een tand in zijn mond en een geweldig dialect is het onbegonnen werk deze man te gaan verstaan of begrijpen. Vriendelijk knik ik ja en besluit maar gewoon door te rijden. Wat dat betreft toch meer vertrouwen op mijzelf en dat het altijd komt.
De plek is geweldig! Er staat nog een ander koppel voor de nacht. Ik kijk in de bladeren naast mijn auto en zie een spoor, wat niet van een mens is. Ik kijk ernaar en bedenk mij dat dat een geweldige slang moet zijn. De nacht is goed. Inmmiddels slaap ik heerlijk op alle geluiden welke de natuur te bieden heeft... zoals schreeuwende koala's.
De volgende morgen word ik opgeschrikt door een geluid dat achter mijn auto vandaan komt, ik zet een stap van mijn auto af en buig mijn hoofd naar links, om vervolgens snel nog wat stappen achteruit te zetten... een gigantisch grote leguaan passert mij op zijn dode gemak. Man, ik had ze nog nooit zo groot gezien! Blijkbaar was dat zijn spoor in de bladeren welke ik eerder opmerkte.
Ik ben net ingepakt voor de ranger komt. Wat fijn is, want dan zou ik een dagtourist kunnen zijn en dan hoef ik niet te betalen (niet zoveel als wanneer je de nacht wilt doorbrengen). We maken een praatje en ik ga een wandeling doen. Alleen in het regenwoud, geweldig!
Vervolgens besluit ik de dirtroad door de mountains te gaan doen. 40k. Ik heb er al 15 moeten rijden om hier te komen en dat ging redelijk. Zolang ik geen bordje zie met 4wh drive only, ga ik er dus vanuit dat ik het met mijn auto ook kan rijden...
Ik kom op geweldige uitkijkplaatsen terecht. De geur van eucalyptusbomen is een ontzettend verfrissende geur. Met een snelheid van 20/30 km per uur, neemt mijn route een aardig gedeelte van mijn dag in beslag, but who cares? I don't have any appointments! Berg opwaarts realiseer ik mij dat ik niet moet stoppen, want onherroepelijk zal ik niet meer in staat zijn mijn auto te verplaatsen. Ik dacht, richting oostkust, mocht er iets gebeuren, genoeg mensen om je te helpen. Maar op de gehele route ben ik 1 keer ingehaald en 1 keer ben ik een andere auto tegengekomen. Overigens beide 4wh. Iedere keer wanneer ik stop check ik mijn banden, nog niet lek? Ik cross my fingers en hoop dat anders iig maar 1 band het zal begeven ipv 2, zodat ik deze kan vervangen. Echter naast het geratel onder mijn auto speelt er nu ook een branderige geur op??? Ik zie echter geen verontrustende lampjes gaan branden op het dashboard. Ik besluit dus op de eerst volgende kruising, toch richting Nimbin te gaan, om een garage op te zoeken...
Nimbin, is hippietown en staat bekend om de drugs, waar je daar bijna niet omheen kunt...
Ik heb een geweldige avond in een hostel met geweldige mensen en Nimbin ervaringen ;-) Dit hostel bevindt zich op een heuvel buiten Nimbin en heeft echt een amazing uitzicht! En dan ook echt, niet iets wat ik mij inbeeld. De mist in de morgen in de bomen, de geur, de geur van ontwakening.
Ik meld mij bij de garage. Dacht alleen dat ik mijn horloge nog niet op NSW tijd had staan (is hier nog een uur later dan in QL, nu dus 10 uur tijdsverschil met ons kikkerlandje) en dus ben ik een uur te vroeg bij de garage. Blijkbaar heb ik daar vannacht al wel bij stil gestaan, maar herinner ik mij dat niet meer. Hoewel mijn hoofd mij wel zeer aan gisteren doet herinneren.
Later op de dag verken ik mt Warning, althans de toegang daartoe. Het is te laat om de berg op te gaan. Op deze berg kan men als eerst de opkomende zon van heel Australie zien en dus schijnt het het meest geweldig te zijn om de zonsopkomst dan ook boven op deze berg te gaan bekijken. Het is nu alleen mistig rondom de berg, maar de voorspellingen zijn voor de volgende dag beter.
Dus om 2.45 uur 's nachts begin ik aan mijn wandeling de berg op. 8,8km. Pikkedonker. Helemaal niemand, alleen in het regenwoud. Met mijn headtorch op baan ik mij een weg door alle spinneraggen, het is maar goed dat ik ze niet allemaal kan zien in het donker. In het begin wordt ik opgeschrikt door allerlei nachtelijke geluiden, maar na zo'n half uur lopen, raak ik eraan gewend. Het is alleen heel erg vochtig en mistig en het begint ook te regenen, welke de rotsen glibberig maakt en wat gevaarlijker. Ik realiseer mij op sommige plekken, dat wanneer ik val, ik echt de pineut ben! Hier midden in de nacht... Ik stel mij gerust met de gedachte dat wanneer het eenmaal licht is er altijd andere mensen de berg op zullen gaan en ik heb iemand laten weten wat ik ging doen en zou mij voor 10 uur 's morgens melden, anders zouden ze mij zoeken. Ja, wat extra voorzorgsmaatregelen kunnen geen kwaad met mijn diabetes. De tocht is zwaar en ik blijf jelly beans eten.
Eenmaal aangekomen bij het laatste stuk, waar je jezelf met behulp van een ketting de rotsen omhoog moet trekken, word ik vergezeld door 3 ozzie meiden. Ok, ik ga het eerste licht van Oz hier dus niet alleen aanschouwen. Maar het laatste stuk is heftig en ik ben blij dat Maggie mij vergezeld.
Even over 5 uur zijn wij dan eindelijk boven. We zijn nat en het is pikdonker en mistig... maar dan, nog geen 10 minuten later voltrekt zich een wonderbaarlijk schouwspel. Het eerste zonlicht breekt door de wolken om vervolgens weer in de mist te verdwijnen. De dag is aangebroken en ik heb weer bereik op mijn tel en besluit wat te sms-en ;-) Verder dus geen uitzicht, helaas... Daarom koop ik later maar een ansichtkaart van hoe het er anders uit zou zien. Iig heb ik het gedaan. Alleen ben ik het aangegaan en dat sterkt mij en ik ben er trots op. Geen eens spierpijn aan overgehouden. Alleen wat blauwe plekken omdat ik op mijn terugweg 3 keer ben gevallen. De rotsen zijn zo glad en ik vraag mij af of mijn schoeisel nog goed genoeg is voor Nieuw Zeeland.
Op naar Byron Bay. Deze plek schijnt een wat alternatieve sfeer te hebben. Echter op het moment wordt deze overladen met Scoollies, pubers die net klaar zijn met high school en zich te buiten gaan aan alcohol. Op het strand lijkt het erop alsof er een aantal mensen zijn die hun surfboard gebruiken als accessoire ipv voor datgene waar het daadwerkelijk voor bedoeld is. Over het strandrennen op het heetst van de dag, niet goed snik? Je lijf willen showen? Moet eerlijk toegeven dat iedere surfer, man of vrouw, doet er niet toe, geweldig uitziet. Ik vraag mij af, komt dat door het surfen? De spieren en zongebruinde huid, of is het het type dat zich aangetrokken voelt tot surfen?
Uiteindelijk beland ik die avond via iemand die ik in Noosa had leren kennen bij anderen. Paula and Will uit Amerika en Olivier en Theresa uit Duitsland. Zij reizen met z'n vieren in een 4wh drive en moeten dus altijd een tentje opzetten. Wat zij nog nooit op een plek hebben gedaan waar je moet betalen. Zo belanden ze op de meest gekke plekken. Het is gezellig en ik besluit deze nacht dan dus ook te vertoefen, waar zij vertoefen. Op een afgelegen terrein in Byron brengen we de nacht door om 's morgens gewekt te worden door een ranger, het is niet toegestaan hier te kamperen. Niet onze totale verwondering daarover, alswel het feit dat men na 7.00 uur 's morgens niemand meer mag bekeuren voor wild kamperen (???), zorgt ervoor dat we de plek onbeboet kunnen verlaten.
Om vervolgens in het park een ontbijt van uren te hebben. Waar ik een zeer interessant gesprek heb met Andrew Scott. Deze man staat zijn kippetje te braden op de bbq en blijkt een van de meest rijke en invloedrijke ozzies te zijn. Hij bezit het merendeel van de boten in Airlie Beach, de gateway naar de White Sundays en veel YHA hostels in de toeristische trekpleisters. Hij heeft zelf zijn hoofdverblijf op Hamilton Island.
Die avond belanden we in een hostel met een grote groep Amerikanen (van wie er slechts 2 in dat hostel zitten) om te genieten van een Thanksgiving dinner with turkey! Top!
We besluiten die nacht buiten Byron te kamperen en de volgende dag gaan we uit elkaar. Zij gaan naar Sydney en ik weet het niet. Ik moet misschien al zuidwaarts, richting Astrid, omdat ik daar afspraken heb voor het ziekenhuis. Maar ik heb de behoefte aan wat meer alternatieve mensen. Te druk in Byron. Dan terug naar Nimbin. Will gooit een munt op en dus Nimbin wordt het voor mij. Hij geeft mij een naam en nummer van de persoon, van een commune welke zij daar hebben leren kenen. Echter, ik heb geen zin in alleen maar drugs.
Ik besluit op zoek te gaan naar een goede kop koffie. Raak aan de praat met twee dames. En ze noemen Bellingen op, een plekje meer zuidwaarts, alternatief, maar niet crowded. Geweldig, daar dus heen!
Onderweg raak ik te moe en ga van de weg af een NP in. Zo mooi dit strand... en geen mensen... Hoewel de camping zich langzaam maar zeker vollaadt met Ozzies die hier het weekend gaan doorbrengen. Toch is hier voldoende ruimte, schoonheid, sereenheid en rust om te mediteren en yoga te doen.
Ik vraag om joy, vrijpostigheid, muziek, spiritualiteit, menselijk contact.
En dus die avond (vraag mij niet hoe) beland ik in Bellingen bij Alejandro, een 47 jarige, goddelijke man uit Peru, in zijn bus waar hij woont. Heeft de wereld afgereisd, begeeft zich op spiritueel pad en is muzikant. Hij bespeelt de kangoon (verkeerd gespeld), de bongo, nog wat andere instrumenten en gitaar. We luisteren geweldige muziek, maken zelf muziek, zingen en dansen salsa. Hij biedt mij zijn bed aan en slaapt zelf op de bank ;-)
En nu... Nu ga ik op zoek naar swimmingholes... om af te koelen, want het is bloody hot!
Ray of joy and sunlight,
Jen.
Zojuist mijn laatste webblog gelezen. En tevens een aantal geschreven stukken tussendoor welke niet geplubiceerd zijn ;-) Uiteraard is dit een plek die iedereen kan lezen. Ik begin het vrijuit schrijven namelijk aardig geweldig te vinden. Maar wil geen open boek zijn voor een ieder die ervoor kiest mij hier op het net te bezoeken (hoewel nog niet ;-)
Heb een leuke tijd gehad bij Andrew, tot het weekend werd en zijn ex een aantal keer op bezoek kwam, men, wat een spanningen. Jammer. De kinderen zijn hier, zoals blijkbaar bijna onvermijdbaar, de dupe. Dus voordat ik wegga troost ik Aila, om vervolgens Andrew een knuffel te geven en weer op pad te gaan.
By the way, een klein stukje uit mijn tussentijds geschreven verhaal; Ik vang idd inmiddels huntsmannen! (grote, vieze, harige, maar interessante, zolang ze in het plastic bakje zitten, spinnen). Ik gebruik de spinnenvanger van Andrew, om ze vervolgens in de tuin vrij te laten. Bij mijn eerste was ik zo enthousiast, dat ik het Andrew maar even ging sms-en, en met “Well done” was deze kleine meid zeer content ;-)
Anyway... vanuit Andrew ben ik naar een national park gegaan, Border Ranges, amazing! Het duurde even voordat ik het gevonden had. Ik vraag de weg aan een Ozzie die op het land loopt, maar zonder een tand in zijn mond en een geweldig dialect is het onbegonnen werk deze man te gaan verstaan of begrijpen. Vriendelijk knik ik ja en besluit maar gewoon door te rijden. Wat dat betreft toch meer vertrouwen op mijzelf en dat het altijd komt.
De plek is geweldig! Er staat nog een ander koppel voor de nacht. Ik kijk in de bladeren naast mijn auto en zie een spoor, wat niet van een mens is. Ik kijk ernaar en bedenk mij dat dat een geweldige slang moet zijn. De nacht is goed. Inmmiddels slaap ik heerlijk op alle geluiden welke de natuur te bieden heeft... zoals schreeuwende koala's.
De volgende morgen word ik opgeschrikt door een geluid dat achter mijn auto vandaan komt, ik zet een stap van mijn auto af en buig mijn hoofd naar links, om vervolgens snel nog wat stappen achteruit te zetten... een gigantisch grote leguaan passert mij op zijn dode gemak. Man, ik had ze nog nooit zo groot gezien! Blijkbaar was dat zijn spoor in de bladeren welke ik eerder opmerkte.
Ik ben net ingepakt voor de ranger komt. Wat fijn is, want dan zou ik een dagtourist kunnen zijn en dan hoef ik niet te betalen (niet zoveel als wanneer je de nacht wilt doorbrengen). We maken een praatje en ik ga een wandeling doen. Alleen in het regenwoud, geweldig!
Vervolgens besluit ik de dirtroad door de mountains te gaan doen. 40k. Ik heb er al 15 moeten rijden om hier te komen en dat ging redelijk. Zolang ik geen bordje zie met 4wh drive only, ga ik er dus vanuit dat ik het met mijn auto ook kan rijden...
Ik kom op geweldige uitkijkplaatsen terecht. De geur van eucalyptusbomen is een ontzettend verfrissende geur. Met een snelheid van 20/30 km per uur, neemt mijn route een aardig gedeelte van mijn dag in beslag, but who cares? I don't have any appointments! Berg opwaarts realiseer ik mij dat ik niet moet stoppen, want onherroepelijk zal ik niet meer in staat zijn mijn auto te verplaatsen. Ik dacht, richting oostkust, mocht er iets gebeuren, genoeg mensen om je te helpen. Maar op de gehele route ben ik 1 keer ingehaald en 1 keer ben ik een andere auto tegengekomen. Overigens beide 4wh. Iedere keer wanneer ik stop check ik mijn banden, nog niet lek? Ik cross my fingers en hoop dat anders iig maar 1 band het zal begeven ipv 2, zodat ik deze kan vervangen. Echter naast het geratel onder mijn auto speelt er nu ook een branderige geur op??? Ik zie echter geen verontrustende lampjes gaan branden op het dashboard. Ik besluit dus op de eerst volgende kruising, toch richting Nimbin te gaan, om een garage op te zoeken...
Nimbin, is hippietown en staat bekend om de drugs, waar je daar bijna niet omheen kunt...
Ik heb een geweldige avond in een hostel met geweldige mensen en Nimbin ervaringen ;-) Dit hostel bevindt zich op een heuvel buiten Nimbin en heeft echt een amazing uitzicht! En dan ook echt, niet iets wat ik mij inbeeld. De mist in de morgen in de bomen, de geur, de geur van ontwakening.
Ik meld mij bij de garage. Dacht alleen dat ik mijn horloge nog niet op NSW tijd had staan (is hier nog een uur later dan in QL, nu dus 10 uur tijdsverschil met ons kikkerlandje) en dus ben ik een uur te vroeg bij de garage. Blijkbaar heb ik daar vannacht al wel bij stil gestaan, maar herinner ik mij dat niet meer. Hoewel mijn hoofd mij wel zeer aan gisteren doet herinneren.
Later op de dag verken ik mt Warning, althans de toegang daartoe. Het is te laat om de berg op te gaan. Op deze berg kan men als eerst de opkomende zon van heel Australie zien en dus schijnt het het meest geweldig te zijn om de zonsopkomst dan ook boven op deze berg te gaan bekijken. Het is nu alleen mistig rondom de berg, maar de voorspellingen zijn voor de volgende dag beter.
Dus om 2.45 uur 's nachts begin ik aan mijn wandeling de berg op. 8,8km. Pikkedonker. Helemaal niemand, alleen in het regenwoud. Met mijn headtorch op baan ik mij een weg door alle spinneraggen, het is maar goed dat ik ze niet allemaal kan zien in het donker. In het begin wordt ik opgeschrikt door allerlei nachtelijke geluiden, maar na zo'n half uur lopen, raak ik eraan gewend. Het is alleen heel erg vochtig en mistig en het begint ook te regenen, welke de rotsen glibberig maakt en wat gevaarlijker. Ik realiseer mij op sommige plekken, dat wanneer ik val, ik echt de pineut ben! Hier midden in de nacht... Ik stel mij gerust met de gedachte dat wanneer het eenmaal licht is er altijd andere mensen de berg op zullen gaan en ik heb iemand laten weten wat ik ging doen en zou mij voor 10 uur 's morgens melden, anders zouden ze mij zoeken. Ja, wat extra voorzorgsmaatregelen kunnen geen kwaad met mijn diabetes. De tocht is zwaar en ik blijf jelly beans eten.
Eenmaal aangekomen bij het laatste stuk, waar je jezelf met behulp van een ketting de rotsen omhoog moet trekken, word ik vergezeld door 3 ozzie meiden. Ok, ik ga het eerste licht van Oz hier dus niet alleen aanschouwen. Maar het laatste stuk is heftig en ik ben blij dat Maggie mij vergezeld.
Even over 5 uur zijn wij dan eindelijk boven. We zijn nat en het is pikdonker en mistig... maar dan, nog geen 10 minuten later voltrekt zich een wonderbaarlijk schouwspel. Het eerste zonlicht breekt door de wolken om vervolgens weer in de mist te verdwijnen. De dag is aangebroken en ik heb weer bereik op mijn tel en besluit wat te sms-en ;-) Verder dus geen uitzicht, helaas... Daarom koop ik later maar een ansichtkaart van hoe het er anders uit zou zien. Iig heb ik het gedaan. Alleen ben ik het aangegaan en dat sterkt mij en ik ben er trots op. Geen eens spierpijn aan overgehouden. Alleen wat blauwe plekken omdat ik op mijn terugweg 3 keer ben gevallen. De rotsen zijn zo glad en ik vraag mij af of mijn schoeisel nog goed genoeg is voor Nieuw Zeeland.
Op naar Byron Bay. Deze plek schijnt een wat alternatieve sfeer te hebben. Echter op het moment wordt deze overladen met Scoollies, pubers die net klaar zijn met high school en zich te buiten gaan aan alcohol. Op het strand lijkt het erop alsof er een aantal mensen zijn die hun surfboard gebruiken als accessoire ipv voor datgene waar het daadwerkelijk voor bedoeld is. Over het strandrennen op het heetst van de dag, niet goed snik? Je lijf willen showen? Moet eerlijk toegeven dat iedere surfer, man of vrouw, doet er niet toe, geweldig uitziet. Ik vraag mij af, komt dat door het surfen? De spieren en zongebruinde huid, of is het het type dat zich aangetrokken voelt tot surfen?
Uiteindelijk beland ik die avond via iemand die ik in Noosa had leren kennen bij anderen. Paula and Will uit Amerika en Olivier en Theresa uit Duitsland. Zij reizen met z'n vieren in een 4wh drive en moeten dus altijd een tentje opzetten. Wat zij nog nooit op een plek hebben gedaan waar je moet betalen. Zo belanden ze op de meest gekke plekken. Het is gezellig en ik besluit deze nacht dan dus ook te vertoefen, waar zij vertoefen. Op een afgelegen terrein in Byron brengen we de nacht door om 's morgens gewekt te worden door een ranger, het is niet toegestaan hier te kamperen. Niet onze totale verwondering daarover, alswel het feit dat men na 7.00 uur 's morgens niemand meer mag bekeuren voor wild kamperen (???), zorgt ervoor dat we de plek onbeboet kunnen verlaten.
Om vervolgens in het park een ontbijt van uren te hebben. Waar ik een zeer interessant gesprek heb met Andrew Scott. Deze man staat zijn kippetje te braden op de bbq en blijkt een van de meest rijke en invloedrijke ozzies te zijn. Hij bezit het merendeel van de boten in Airlie Beach, de gateway naar de White Sundays en veel YHA hostels in de toeristische trekpleisters. Hij heeft zelf zijn hoofdverblijf op Hamilton Island.
Die avond belanden we in een hostel met een grote groep Amerikanen (van wie er slechts 2 in dat hostel zitten) om te genieten van een Thanksgiving dinner with turkey! Top!
We besluiten die nacht buiten Byron te kamperen en de volgende dag gaan we uit elkaar. Zij gaan naar Sydney en ik weet het niet. Ik moet misschien al zuidwaarts, richting Astrid, omdat ik daar afspraken heb voor het ziekenhuis. Maar ik heb de behoefte aan wat meer alternatieve mensen. Te druk in Byron. Dan terug naar Nimbin. Will gooit een munt op en dus Nimbin wordt het voor mij. Hij geeft mij een naam en nummer van de persoon, van een commune welke zij daar hebben leren kenen. Echter, ik heb geen zin in alleen maar drugs.
Ik besluit op zoek te gaan naar een goede kop koffie. Raak aan de praat met twee dames. En ze noemen Bellingen op, een plekje meer zuidwaarts, alternatief, maar niet crowded. Geweldig, daar dus heen!
Onderweg raak ik te moe en ga van de weg af een NP in. Zo mooi dit strand... en geen mensen... Hoewel de camping zich langzaam maar zeker vollaadt met Ozzies die hier het weekend gaan doorbrengen. Toch is hier voldoende ruimte, schoonheid, sereenheid en rust om te mediteren en yoga te doen.
Ik vraag om joy, vrijpostigheid, muziek, spiritualiteit, menselijk contact.
En dus die avond (vraag mij niet hoe) beland ik in Bellingen bij Alejandro, een 47 jarige, goddelijke man uit Peru, in zijn bus waar hij woont. Heeft de wereld afgereisd, begeeft zich op spiritueel pad en is muzikant. Hij bespeelt de kangoon (verkeerd gespeld), de bongo, nog wat andere instrumenten en gitaar. We luisteren geweldige muziek, maken zelf muziek, zingen en dansen salsa. Hij biedt mij zijn bed aan en slaapt zelf op de bank ;-)
En nu... Nu ga ik op zoek naar swimmingholes... om af te koelen, want het is bloody hot!
Ray of joy and sunlight,
Jen.
-
29 November 2009 - 10:12
Isabelle:
Jee jen, het is HEERLIJK om je verhalen te lezen... wel beetje pijn in mijn buik:-) De plaatsen (behalve Nimbin) waar je geweest bent, ben ook ik geweest. Mt Warning gekampeerd aan de voet, Bellingen in het hostel verbleven, heerlijk op het balkon gezeten met fantastisch uitzicht... moooie plek dat Bellingen. Ik heb er zelfs nog gekeken naar een boerderij om te kopen. Vond het een fantastische plek om voor altijd te wonen! De hele route 'Waterfall' way, die daar begint trouwens is leuk. Misschien vindt je het wel wat om die inlandse route ipv de kust zuidwaarts te nemen? Veel mooier dan de kust route (er is niet waanzinnig veel tussen byron bay en sydney vind ik).
Geniet maar lekker van al je gekke ontmoetingen en buitenkansen die je geboden worden. Ik voel en begrijp helemaal wat je meemaakt en herleef mijn eigen ervaringen als ik die van jou lees:-) Dus blijven schrijven he, x -
29 November 2009 - 20:04
Agnes:
Lieve Jen, Heerlijk die avonturen en ontmoetingen. Ik lees jouw verhalen en leef mee, de mooie uitzichten, zonsopgang, regenwouden en natte keien, tja...dan raakt je ziel in vervoering. Wel, wat betreft de naatigheid..het is hier raak. Stromen, plensbuien, mist, regen, plassen en regen..Soms prettig, maar vandaag toch maar niet gaan wandelen in die plensbuien. Wel naar een pracht concert geweest, luisteren en bekenden ontmoeten. Geweldig. Voelde me in het paradijs met zonsopgang, regen en kale bomen. Het is echt herfst! En dan te weten dat je je goed voelt, te weten dat je basis echt is en je jezelf krachtig voelt, te weten dat er nog zo veel te leren valt, te weten dat er niets beter is dan je zelf te kunen zijn in je velletje, of waar dat ook moge zitten. Ik leer elke dag, zowel van de gesprekken op school als op de vrijdagmiddag. Het gevoel dat ik met mijn handen de boel kan voegen en kneden en sturen en aanzetten kan geven en kan minderen en weer temp mkan maken en even wegdromen in een paar maten muziek en dan weer met felle bewegingen de mzuiek in gang zetten. Mens, wat een plaatje. Om daarin iedereen mee te bewegen en in te laten opgaan, dat is leven, dat is boeiend, dat geeft mij energie, moed en intensie om door te gaan. Elke vrijdag is weer een leerfeest. En 's avonds lig ik in blauw licht of groen/blauw om weer te ervaren wat het is om bij te komen. Want energie opdoen en tot rust komen is ook weer belangrijk. Dus met jouw verhaal ga ik straks het bad in, lekker wegdromen en denken aan regenwouden, opkomende zon en gladde keien, te weten dat jouw werelddeel niet zo ver weg is als die van mij. Geniet Jen van alles wat je ontmoet. Sta in je krachtveld. Muzikale omhelzing, Agnes -
30 November 2009 - 09:36
Ellen:
Hoi Jen,
Lees jouw verhalen met verwondering, bewondering, plezier, angst en nog veel andere gevoelens.
Bij één van jouw vorige stukken kwam er een oud liedje van Nina en Frederick naar boven: "Listen to the ocean, echo's of a million seashells". Elke keer als ik jouw stukjes lees hoor ik dit liedje op de achtergrond.
Vind het klasse wat je allemaal doet in je eentje, alleen het forest in, uren rijden zonder mensen tegen te komen, "vreemde vogels" te ontmoeten die je allemaal wat vertellen, die je nieuwe dingen leren/laten zien.
Liefs,
Ellen
-
30 November 2009 - 23:31
Charlotte:
Wow meis wat fijn om te lezen dat je het zo geweldig hebt. Hoe je het opschrijft is heerlijk; ik zie het helemaal voor me. Geniet! Dikke knuffel -
01 December 2009 - 16:21
Emile:
Ha Jen,
vanuit het koude maar vooral natte nederland even een berichtje van ons. leuk om al je verhalen te lezen eens/ooit zullen we onze vakantie wel gaan houden in OZ maar zullen je dan wel even aan de mouw trekken voor de meest bijzondere en mooie plaatsen. bij ons gaat het prima, lekker met de wedding bezig maar we hebben voorlopig nog even de tijd (misschien nieuwzeeland voor de honeymoon dus die verhalen wachten we nog even af!! wie weet). geniet er voorlopig nog maar lekker van en ENJOY.
groetjes Emile en Deb -
05 December 2009 - 10:10
Peter:
het is een tijd geleden dat ik hier ben geweest. wat een heerlijke verhalen heb je jen. en je bent veranderd, dit is te merken tussen de regels door. grinnik, eigenlijk zou ik je nu willen zien en luisteren naar je verhalen ipv ze hier te lezen. geniet! -
06 December 2009 - 19:10
Agnes:
Hoe krachtig is je brein?
Ik noem het altijd:
Gedachten Kracht
Een leven in overvloed kan je voor jezelf creeëren.
Door gebruik te maken van Gedachten Kracht heb je de mogelijkheid om de kloof tussen “Waar Je Nu Bent” en “Waar Je Wilt Zijn” te overbruggen.
Gedachten Kracht begint met Bewustwording.
Bewust van hoe je denkt,
je gedrag is,
je lichaamstaal,
je emoties,
je reacties,
je overtuigingen.
Ook het bewust zijn van je doel is erg belangrijk om de “kloof” te overbruggen.
Weet jij wat je doel is?
Heb jij een (te) groot doel?
Is je doel te overzien?
Misschien heb je het nodig om “tussen doelen” te maken, om je uiteindelijke doel te bereiken? (kijk eens naar voetballen, daar speel je van man tot man (tussen doelen) om het echte doel te bereiken.
Zelden speelt iemand vanaf de middenstip in één keer naar het “eind doel”: de goal.
Alles bij elkaar maakt hoe jij denkt.
Denk jij vóór of achteruit?
Laat jij je gedachten beïnvloeden door behaalde resultaten uit het verleden of kan jij het los koppelen en vóóruit blijven denken?
Denk jij vanuit Angst of Verlies?
Onderzoek dat eens bij jezelf.
Wordt je bewust hoe jij denkt.
Dat geeft je een grote verandering in je leven.
Achteruit denken is dat je je zorgen maakt om dingen die al gebeurd zijn en die je niet meer kunt veranderen.
Deze zorgen blijven aan je plakken, onbewust natuurlijk, maar bepalen wel hoe jij je nu voelt, handelt en reageert.
Leer jezelf vooruit denken en neem actie om je wensen en dromen in vervulling te laten gaan.
Blijf denken in dingen die “zouden kunnen” .
Blijf denken in mogelijkheden. Dit alles van de cursus en ja....
Tja, een overpeinzing waard. Wat kan ik doen met instructies geven, wat kan ik met mijn handen laten zien...bewust..wat voel ik en kan ik overbrengen aan anderen. Ik denk dat ik daar mijn hele leven mee bezig ben. Dinsdag hoor ik of ik het cursusweekend wordt opgenomen en dan weet ik zeker dat ik op TV kom. Je hoort nog van me! muzikale omhelzing. Agnes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
