Ik wil dit zelf

Gisteren heb ik Noosa alweer verlaten. Noosa bracht mij na Childers weer rumoerigheid. Noosa leeft.
Na een emotioneel afscheid van Ed en Marian, en een aantal flessen goede wijn en een pot drop rijker, ben ik weer op pad. Het voelt goed weer alleen met mijzelf op de weg te zijn. Hoewel ik mij enigszins zorgen maak. Het ratelt onder mijn auto. Ben eerder een stukje met Ed wezen rijden, maar hij hoorde niets. Nou is hij automonteur geweest, maar bij het schrijven van dit stuk realiseer ik mij dat hij ook doof aan het worden was...
Daarnaast kan ik mijn rechterachterwiel bijna iedere dag oppompen, wat natuurlijk niet klopt.
Onderweg naar Noosa besluit ik dus bij een aantal benzinestationnetjes te stoppen om de lucht in mijn band te checken. En idd 2 x pompen op zo'n 270k.
Eenmaal in Noosa moet ik even mijn weg vinden. Mocht er een plaats zijn waar ze de verkeersrotondes hebben uitgevonden, dan is het in Noosa. Oh my god, ik word er bijna misselijk van. Zeker wanneer je negen van de tien keer besluit om maar wat rondjes te rijden op de rotonde om eens goed te kijken waar je nu eigenlijk heen moet. Wat anderzijds natuurlijk een geweldige uitkomst is voor de navigerende vrouwelijke autobestuurder (hoewel ik moet toegeven dat ik persoonlijk van mening ben dat ik mij niet schuldig maak aan 'typisch vrouwelijk rijgedrag', no offence ladies. Nee, daarintegen zie ik de Ozzie mannen zo nu en dan met hun hoofd schudden, omdat ik wat borden negeer en denk dat er soms routes zijn die makkelijker te bewandelen, dan wel rijden zijn. Laten we het op 'creatief weggebruik' houden, dat vind ik wel een mooie omschrijving.)

Ik bel een gunstig gelegen caravan park op en ja hoor, of je nu met z'n tweeen wilt vertoefen of alleen, de prijs blijft hetzelfde. En dus besluit ik om mijzelf neer te strijken in een hostel aan het einde van de levendige straat in een oud (voor zover je hier kunt spreken van oud) gebouw. Het ziet er leuk uit en voor een paar dollar meer heb ik misschien meer gelegenheid om andere mensen te leren kennen.
Nog totaal onder het zand (het waait enorm aan het strand) verschijn ik dan ook op de soort van welkomstborrel dat dit hostel organiseert voor mensen die nieuw zijn aangekomen. Voordat ik het weet, eindigt de avond gezellig met een aantal Nederlandse meiden. Heb nog geen een keer zoveel medelandgenoten mogen ontmoeten. Hoewel dit misschien ook de eerste keer was dat ik mijzelf ermee inliet. Marjolein had dezelfde gedachte als ik voor de volgende dag, een walking track door het national park. Want ja, die kilo's moeten er echt af!

Zodoende banen wij ons de volgende dag door het national park. Wij kennen elkaar nog maar net, maar zo voelt het niet. Het klikt goed. Marjolein is 26, maar iets jonger dus, maar gelukkig heeft ook zij al wat grijze haren en is er niets te merken van een leeftijdsverschil ;-)
Over leeftijd gesproken, wat is leeftijd... Naarmate je ouder wordt is het denk slechts een getal. Het zegt niets over hoe je in het leven staat. Zoals de regelmatige lezer van mijn blog, en de reacties daarop, misschien ook wel merkt aan de reacties van mijn goede vriendin Agnes. Ik hoop dat je het niet erg vindt Agnes (maar dat lijkt mij eigenlijk niet, want je kunt er juist trots op zijn!), maar deze dame is namelijk niet zo lang geleden 60 geworden. Maar bruist van de energie. Ik teken ervoor om op die leeftijd op die wijze, met open blik en bereidheid om nieuwe dingen tot zich te nemen, in het leven te staan. Hoewel 'ik teken ervoor'; zijn wij het zelf niet, die de dingen creeren in ons leven, omdat wij dat zo willen. Bedenk eens, dat je nu bent waar je bent omdat je dat zelf zo gewild hebt. Misschien maakt het je depri, maar probeer dan tegelijkertijd te bedenken dat je het dus ook zelf in de hand hebt om dat om te draaien. Om nieuwe mogelijkheden te creeren, is dat niet geweldig?!

Deze wijze woorden na een avond te hebben doorgebracht midden in het bos op de veranda van een achterhuis van een 50 jarige kunstenaar, smoking pod en talking about life. Andrew. Hoe ben ik daar beland?
Wel, Andrew was de artist in residence bij Ed en Marian. Ook hij had een slaapplaats aangeboden, zoals namelijk zoveel Ozzies doen. Wat leuk is omdat het je een mix geeft van andere reizigers en local people.
Eergisteren avond besluit ik dus in de keuken van het hostel, in mijn pyama(tje) onder het genot van het uitlepelen van de pot chocopasta en kijkend naar Luca, die dansend op zijn ipod muziek welke dreunt door de radio, de keuken aan het schoonmaken is, dat het weer tijd is om verder te gaan.
Noosa is levendig, maar dan vooral met rijke Australische toeristen. Ik houd er niet van wanneer ik terugkom van een wandeltrack met mijn bergschoenen aan en ik mijzelf op een kop koffie wil trakteren, dat ik een tent niet inkom omdat er een dresscode geldt!
Op zich wilde ik hier nog wel surflessen nemen, niet dat de drang daarnaar ontzettend groot is, maar ik vind dat ik het gewoon gedaan moet hebben. En ik ben namelijk niet van plan naar allerlei andere plaatsjes te gaan, zoals Surfers paradise, waar het, naar wat ik heb begrepen nog belangrijker is om gezien te worden. Nee, ook met mijn kilo's erbij voel ik mij evengoed steeds beter in mijn vel in de zin van, dit ben ik en zo kun je mij nemen (niet letterlijk, hoewel...;-)
Maar goed, leren surfen, schijn ik ook nog op andere plaatsen te kunnen doen. Dit laat ik mij vertellen door Marjolein, welke mij nog veel meer tips geeft over Sydney. Zij gaat namelijk naar het noorden en ik naar het zuiden. Maar wij spreken af elkaar zeker nog te gaan ontmoeten, om misschien ook van Sydney naar Melbourne samen te reizen. Na het afscheid van Marjolein en laten fixen van mijn rechterachterwiel, waar dus idd een spijker in bleek te zitten, ben ik dus terug op de road.

Ik heb contact gezocht met Andrew, iets noordelijk van Toowoomba en ben van harte welkom. Hoewel ik ook een adresje in Brisbane had. Maar op de een of andere manier heb ik toch geen zin in de stad. Ik ben een dag in Brisbane geweest en besluit er nu dus met een boog omheen te gaan. Een tussenstop bij Andrew te maken, om vervolgens door te gaan naar de mooie gebieden zo vlak achter Byron bay (waar de wat alternatievere sfeer als het goed is hoogtij moet vieren).
Ik kijk op de kaart en wil een alternatieve route gaan rijden, dus niet de snelweg. Toch moet ik eerst Noosa een beetje uit zien te komen. Inderdaad, het begin hier echt drukker te worden op de weg vergeleken met het noorden. Je hebt steeds zoveel mogelijkheden dat je dus, gemakkelijker dan voorheen, verkeerd rijdt. Maar wanneer ik mijn weg eenmaal heb gevonden en weer op de rustige weggetjes inland rijd, wordt mijn hart zo gelukkig dat het bijna kleine sprongetjes maakt, helaas dan tegelijk met het geratel van de auto...
Ik zie zulke mooie scenery's, gewoon onbeschrijflijk. The glass house mountains, national parks. Ik ga van de weg af wanneer ik wil, maak hier en daar wat wandelingen. Al is het niet geheel onbelangrijk om de ogen ook op de weg te houden, want ik ga heuvels op en af met haarspeldbochten. Zo doe ik dus ongeveer een dag over 300 k. Billie Holiday door de boxen (met het geluid van een oude lp), niemand op de weg, hier rijd ik dan, met heel mijn hebben en houden, ik rijd hier, omdat ik dat wil.

Zweetparels van mijn gezicht. Het is 42 graden in de auto! (De airco werkt nog wel wat, maar is beter om niet te gebruiken. Er is namelijk iets mee aan de hand. En beter om de auto nog zo te verkopen, dat ie het nog ff doet. Ja, ik kan misschien toch ook wel gemeen zijn, of handig...?)
Echter nog geen 40 minuten later is het 23,5 graad. Ik rijd door de beschutting van bos en het heeft net geregend, de dampen komen van de weg af. Ik besluit alle haarspeldbochtjes dus heel voorzichtig te nemen. Uiteraard staan deze routes niet op mijn kaart. Ik doe het dus steeds met kaarten die ik meekrijg bij visitor centre's. Dit zijn gedetailleerde kaarten, maar dus slechts van een beperkt gebied. Maar vraag mij niet waarom, ieder keer wanneer ik het niet meer weet waar te gaan, omdat dat ook buiten mijn kaart ligt, is daar, zowaar een visitor centre. Alsof het afgesproken werk is.
Bij het laatste visitor centre blijk ik nog maar zo'n 10 minuten verwijderd van de pub waar ik met Andrew heb afgesproken. Want hoe klein de plaatsjes (als je daarvan kunt spreken met een paar huizen bij elkaar) ook zijn, een pub kun je altijd vinden. Ik denk dat dat 1 van de basisbehoeften is van de Ozzie man. Een soort kip en ei verhaal, denk dat de mannen zich om de pub vestigen in dit geval ;-)
Even later komen Andrew en zijn dochter Aila. Zij waren vandaag thuis. Aila is vanmorgen gevallen terwijl ze de bus wilde instappen en heeft haar enkel bezeerd. Ze zijn naar het ziekenhuis geweest en Andrew heeft dus een verlofdag om zorg te dragen voor zijn dochter. Wat op zich een goed systeem is. Hij onderwijst art en woodwork in Toowoomba.
Na wat biertjes gaan we naar zijn huis. Euhh, twee huizen achter elkaar op een gigantisch stuk grond, afgelegen in het bos.
En hier zit ik nu dus dit verhaal te tikken, aan de keukenbar. Het is inmiddels namelijk alweer de volgende dag. Andrew is naar zijn werk en Aila naar school en ik, ik ben hier alleen. Hoewel Cinder, de hond is er ook. Maar zij is nu opgesloten. Zij heeft van de week namelijk twee paarden achterna gezeten van de buren (eindje verderop) en deze gebeten. Ook bij Ed en Marian heeft zij een hamster opgegeten. Beter om haar niet uit haar kennel te halen, want wanneer ik even niet oplet en zij ervandoor is en weer achter andermans vee gaat aanzitten, kan Andrew weer een claim verwachten. Want dat is hier toch wel erg Amerikaans, echt een claim maatschappij. Ondertussen begin ik ook door te krijgen dat er hier toch ook wel heel veel regeltjes zijn. Ik denk zelfs wel weer als in NL, het verschil is alleen dat de mensen zich er hier niet zo druk om maken.

Ik heb Andrew belooft hem een beetje te helpen rondom het huis. Het huis moet namelijk verkocht worden. Andrew ligt in scheiding. Hij kan zich echter nog moeilijk motiveren om iets te doen. Maar de place is echt een ongelofelijke puinzooi! Je weet bijna niet waar te beginnen. De tuin, alle niet afgemaakte bouwondernemingen en vies, vies!!!! Ik denk dat vrijwel alle hostels schoner zijn. Maar goed, wat wil je, een man alleen... pfff.
De wolfspiders en huntsmannen (soort spin) zijn hier binnen de huisdieren, dus misschien dat ik daar na de kikkers toch ook aan kan gaan wennen??? Wanneer ik in bed lig, denk ik maar, het is donker en dus zie ik ze niet en dus zijn ze er niet?
Voordat Andrew naar zijn werk ging, zijn wij door de tuin gelopen, hij heeft mij een aantal 'no go' plaatsen aangewezen, daar zitten namelijk slangen. Brown snakes? Hij laat zijn werkmobiele nummer achter, maar geeft aan dat ik dan gewoon drie keer 0 moet bellen, mocht ik gebeten worden, het alarmnummer...
Anyway, het uitzicht en de geur van het buitenleven zijn hier geweldig. Ik denk dat ik toch eerst maar eens ga beginnen in de keuken hier... een afwas van maanden, zo lijkt het, kijkt mij aan... I'll win!

Ik ben hier, omdat ik hier wil zijn!

Zonnestraal,
Jen.

Enne gefeliciteerd Brenda, Merlin, Bernice, Ron en hopelijk nu ook No en Rob met alle kleine meiden. Jeetje Alid, wat wordt Pim idd alweer groot, nog gefeliciteerd! Het gaat jullie goed (net als al mijn andere vrienden, familieleden en kenissen uiteraard) geniet ervan! Because I will put on some music now to do the job “...because life is what you make it... a simple smile can change the day....”