In between

“Mag ik nu weer worden wie ik was?” luidt de titel van mijn laatste verslag op deze site, gedateerd 20 augustus 2010. De vraag van Teun, nadat hij met wc papier was ingerold tot een ware mummie. Mijn eerste dagje meedraaien op de buitenschoolse opvang.

Inmiddels zijn we bijna 2 jaar verder. Een paar weken geleden heb ik Teun, tegelijk met nog zo'n 40 andere kinderen gedag gezegd. Een glimlach, een traan, het is goed zo.

Toen ter tijd verbleef de gedachte om zo na een half jaar wel weer een nieuw reisavontuur aan te gaan. Ik zou mijn tweede visum voor Australië, waar ik zo hard voor had gewerkt, gaan verzilveren. Maar dit liet ik varen...
Vlak voordat ik 31 jaar werd (de laatste mogelijkheid voor een jaar werken-reizen), vroeg ik mijn visum aan voor Nieuw Zeeland, het land waaraan ik mijn hart verloren had, dacht ik zo... Ditzelfde visum is maart jongsleden verstreken. Nooit meer zou ik naar Nieuw Zeeland kunnen gaan om daar een jaar lang te werken en reizen. Om een jaar lang verrast te worden door oogverblindende uitstrekkende meren, bulderende gletsjers, piepende pinquins, opgeschrikte zeehonden, frisse diepblauwe zeeën, traanopwekkende kustlijnen, uitputtende, maar oh zo bevredigende klim- en wandeltochten, onverwachte meelifters en nog veel meer. Wie weet met een mogelijkheid om daar een bestaan op te bouwen.
Waarom heb ik deze idealen laten verstrijken? Wat heeft mij bezig gehouden de afgelopen 2 jaar? En waar sta ik nu?

Kindercentrum Westerdok gaf me een tweede thuis. Ik had mezelf voorgenomen een tijd van 'Playfulness' te geven. Dat is gelukt. Op de buitenschoolse opvang heb ik mijn creatieve zijde weer mogen ontdekken. Ik had de ruimte om dingen te gaan doen / uit te proberen, die ik misschien altijd wel gewild had, maar nooit gedaan had. Ik speelde toneel, danste, maakte muziek, knutselde, ook met eten ja, verloor mezelf in verhalen en fietste door de speeltuin met de zon op mijn gezicht. En het mooie was, dat ik er nog voor betaald werd ook.
En ik had de beste collega's, of eigenlijk onderwijzers die je je maar kunt wensen! De KINDEREN! Keer op keer leren zij mij lessen. De eenvoud en puurheid. Mijn hersenen kraakten en bedachten van alles; veel te ingewikkeld...
Zo nu en dan, kwamen oude patronen de kop opsteken. Mijn organisatie talent had de neiging zich ook te willen manifesteren buiten de werkvloer. Tot mijn laatste werkmaand heb ik mij hier redelijk van weten te weerhouden, op een aantal zijstapjes en uitwisselingen met mijn leidinggevende na.
Tevens mocht ik ontdekken hoe mooi en puur een nieuw leven is. Het kinderdagverblijf had namelijk baby's vanaf 3 maanden tot 4-jarigen. Ik leek mezelf wel te ontpoppen als ware 'moeder', toen ik mezelf met een baby op de arm, tegelijkertijd zag telefoneren, een fles klaarmaken en een ander kind wat aan mijn been stond te troosten.

Puurheid en liefde heb ik mogen geven en ontvangen op deze plek. Ik heb mogen werken met kinderen van 0 tot 11 jaar. Dat is weer eens wat anders dan de pubers van 12 tot 17 jaar. Uiteraard lagen hier soms ook uitdagingen... maar het knaagde... weliswaar geen kinderen van de gordel van Amsterdam, wel van het Westerdok en het Prinseneiland, zouden er geen plekken zijn waar ik misschien meer kon betekenen? Maakte ik mezelf er niet 'te makkelijk' vanaf? Jaja, alsof je pas echt leeft wanneer je het zwaar en moeilijk hebt. Of is dat misschien mijn verslaving aan het idee dat een ander mij nodig zou hebben?

Andere kanten van mezelf heb ik mogen ontmoeten, ontdekken, en ervaren tijdens de weekenden en het zomerfestival van open Up. Bijzondere, inspirerende mensen kwamen hierbij op mijn pad. Tot verbazing bleken zij zich te bevinden, zo net vlakbij mijn nieuwe stek, op de rand van het centrum en Amsterdam West. Ik was Amsterdam volop aan het ontdekken. De stad waar ik eerder gestudeerd had, uitgegaan was, leerde ik nu pas echt kennen. Ik leerde Amsterdam kennen, zoals ik het toen ter tijd nooit zou hebben leren kennen. Ik leerde mijzelf, de weerspiegeling daarvan in de stad, kennen.
De markt waar ik graag mijn boodschappen doe, de plek waar ik graag een boek lees, daar waar ik heerlijke koffie verkeerd drink, of daar waar de koffie net iets minder is, maar de ambiance des te gemoedelijker. Het cafe, welke ondanks zijn benaming als 'de prins', na meerdere dates, er geen heeft opgeleverd. De club, waar ik mij, zoals de naam doet vermoeden, 'Lite' in hogere sferen begeef, op de dansvloer of aan de rauwe cacao.

De ontdekkingstocht in volle gang en vol genot en verwondering over alles wat is en wat nog komen gaat, weerhoudt mij ervan om begin 2011 mijn biezen te pakken.
Zo bij het daadwerkelijk doorbreken van de zonnestralen, in de periode zoals die beoogd zou zijn, komt er wel een tot op heden niet vervuld verlangen de kop opsteken. Afrika. Tijdens mijn studie zag ik mezelf wel die kant op gaan als gezondheidsvoorlichter, echter een heel ander leven lijdend (korte of lange 'ei' maakt niet uit in dit geval), bleef dit slechts bij nachtelijke gewaarwordingen.
Bij een tweede studie dan toch?! Ja?! Nee. Nog steeds lijdend opnieuw andere keuzes makend, vanuit het hoofd i.p.v. het hart. Hoewel ik niets veroordeel, alles heeft mij gebracht tot hier waar ik nu ben. Alles maakt onderdeel uit van een groter plan. Rechtsom of linksom, dat wat zich wil manifesteren, manifesteert zich toch wel... (wat spinsels..)
Zo vlak voordat ik de keuze maakte voor Australië, kwam Afrika ook weer voorbij... Al was het toen wel het hart, het hart kon het destijds nog niet aan...

Terwijl de bloemknoppen zich openen, de dauw mij 's morgens wakker schud, in het voorjaar van 2011, ga ik een traject in met VSO, een internationale ontwikkelingsorganisatie; welke vakdeskundigen uitzendt naar Afrika en Azië, om op die wijze bij te dragen aan een rechtvaardiger wereld zonder armoede. Op dat moment heeft men niets wat past. De interesse, vanuit hen, ligt met name op het managementvlak.
Ik weet het niet. En dat niet weten en verward zijn, duurt een jaar. Ik dompel mezelf onder vragen zoals het nut van ontwikkelingswerk? De duurzaamheid en de effectiviteit er van? Hoe eerlijk is deze wereld? En mijn rol daarin. Wil ik mij hier totaal aan geven? Doe ik dat dan belangeloos? Oh help, toch niet. En wat vind ik, lees: mijn ego, daar dan weer van? Tjee, ik word mij bewust van iedere stap die ik zet en de gevolgen daarvan in de rest van de wereld. Maar tjee, ja, hoe zat dat dan met zaken als jezelf gunnen, genieten...? Oh, heeft dan niemand het boek met alle antwoorden?
Ik lees over andere culturen en vraag mij af waar wij door de tijd heen bepaalde waarden verloren zijn en of er een mogelijkheid bestaat om deze te hervatten... Ik wil leren, van de ander...
Een Portugal trip, doet de vraag herrijzen, of dit niet gewoon het leven is. Leven van dat wat de natuur brengt en daarmee zijn, niets anders. Reizen, daar waar de flow je brengt. De aantrekkingskracht van Nieuw Zeeland herrijst. Maar toch knaagt er iets. Ik wil ook kunnen creëren en bijdragen, niet omdat ik vind dat ik dat zou moeten, maar omdat ik een drive voel die dat wil.
Ik spreek met mezelf af dat wanneer plannen hiertoe niet concreet zijn bij de start van 2012, ik alsnog naar Nieuw Zeeland zal gaan.

In de tussentijd blijft de playfulness. Diverse workshops komen voorbij, wat (lach)yoga en ik dans, dans en dans. Kom erachter dat ik altijd de danser ben geweest, welke ik als klein kind graag wilde zijn. De dans, trekt alles uit me, alles wat er niet wil zijn, de dans vult me, geeft mij energie, brengt mij in contact met mezelf en de ander. Een glimlach verschijnt. Deze verschijnt ook wanneer ik mijzelf vermoeid van alle indrukken van de week naar djembe les sleep, om vervolgens na de les mijzelf en anderen te bevragen waar het feest is. Bij de Afrikaanse feestjes en percussie kan ik mezelf niet in bedwang houden. Mijn lichaam beweegt, vragen om het niet te doen, heeft geen zin. Mijn mondspieren doen ook mee, de mondhoeken worden omhoog getrokken, als het ware aangestuurd vanuit het autonome zenuwstelsel. Dit zie ik ook bij een hoop andere (west-)Afrikanen die ik mag ontmoeten, alsof de glimlach bij hun geboorte op hun gezicht is getatoeëerd. Dit en de muziek boeien mij.

2012 breekt aan. Veel onderzocht, mogelijkheden tot mij genomen. Hoewel dit er in de praktijk op neerkomt dat er stapels verzameld materiaal met mogelijkheden in tasjes op de plank liggen te wachten op mij. Wachtend op nader onderzoek. Ik blijf in de oriëntatie, 'ik beslis niets' fase. Ik voel me er niet fijn bij. Maar goed, niets concreets, zoals was afgesproken zou leiden tot Nieuw Zeeland. Ik trek mij terug. Nee, toch niet. Het gevoel van 'iets willen doen' blijft. Maar ja, je nuttig maken, daarvoor hoef je niet naar een andere plek in de wereld. In Amsterdam genoeg mogelijkheden om je 'nuttig' in te zetten voor een ander, je leefomgeving en daarmee een fijnere wereld. Ik hoef alleen maar mijn straat uit te lopen en misschien eens wat meer westelijk te gaan in plaats van oostelijk.

Dan toch “Ja, ik wil”. Ik wil naar West-Afrika, naar de bron van de muziek die mij zo doet glimlachen en bewegen. Ik wil gaan werken als vrijwilliger. Niet vanuit een management kader vanuit een westers perspectief. Als er ergens ook maar een heel kleine mogelijkheid is dat ik iets zou kunnen bijdragen in de strijd tegen armoede/ziekte/HIV, JA graag, maar ik reken er niet op. Ik verwacht vooral zelf veel te leren, geduldig kunnen zijn, nederig kunnen zijn, aanvaarden, omarmen en loslaten.
Ja, in of net na de zomer zal ik gaan.

Oeps, mijn huis is al als besproken verhuurd voordat ik ook nog maar weet hoe of de wat. Alsof mij dat nog niet voldoende dwingt om concreet te worden, komt er een reorganisatie op mijn werk. Dit heeft er enorm toe bijgedragen concreet te worden.

1 september as vertrek ik naar Ghana. Om in het noorden van Ghana, rondom Bolgatanga, seksuele voorlichting te gaan geven op scholen. Daarnaast zal ik betrokken worden in het project SPEEK, welke erop is gericht om peer educators te trainen in de rondom liggende communities, daar het merendeel niet bij machte is om naar school te gaan. En om toch, juist ook, deze jongeren te kunnen bereiken. Want al lees je er misschien wel eens iets over, of je ziet iets voorbij komen, over HIV/Aids, ongewenste tienerzwangerschappen, onveilige abortussen en seksueel geweld in een Afrikaans land; anders wordt het wanneer je de rapporten leest. Nog anders zal het zijn om daar te zijn. Daar in het noorden van Ghana, met zijn traditionele hutten van leem, daar waarvan 'men' zegt dat er armoede heerst, hoop ik de rijkdom te ontdekken.

In eerste instantie ga ik voor een half jaar. Of eigenlijk in tweede instantie ;) aanvankelijk wilde ik namelijk voor een jaar wegblijven, wanneer dat financieel zou lukken. Echter doordat ik met een vaststellingsovereenkomst uit elkaar ben gegaan met mijn voormalig werkgever binnen de reorganisatie, ligt er een vangnet voor mij wanneer ik binnen een half jaar terugkeer. Aangezien ik nu al (ja, echt, er is een creatiestroom op gang gekomen) vol zit met andere ideeën welke gecreëerd willen worden in Nederland, denk ik dat ik daar gebruik van zal maken. Maar goed inmiddels weet ik dat afspraken er zijn om op terug te komen en dat het enige zekere is dat niets zeker is.
Deze ideeën hebben alles te maken met de liefde; want “weet je...?” Volgens citaat van Birgitte Pastoor, verbonden aan de Voorde, “... dat liefde de grootste kracht is, door alles heen.”

Mijn spreuk aan het einde van mijn horizonjaar 2008-2009 bij de Voorde, draag ik niet alleen meer bij mij, maar in mij:
“Ik heb mijn leven lief = doe waar je hart sneller van gaat kloppen.”
Doe jij dat ook?

Terugkomend op de vraag “Mag ik nu weer worden wie ik was?”, 2 jaar geleden, na mijn trip, terugkijkend op de periode vanaf toen tot nu, kan ik alleen maar zeggen dat alles en iedereen er toe heeft bijgedragen om te mogen zijn wie ik ben.

Zonnestraal,
Jen.

P.s. Mocht je meer van het project willen weten, kijk aub bij mijn tweede verslag in dit reisalbum met als titel “Dag lief mens”.