Dadan (=No worries in Frafra)... Laat het los...

Wauw wat een last is er vandaag van mij afgevallen. Ik slaap weer en heb weer een normale ontlasting... hiep hiep hoi!
Dat laatste betreft niet mijn last, maar is in dit geval een gevolg van mijn verwijderde last.

Afgelopen weekend ben ik naar Tamale geweest. Gezamenlijk met Tes, mijn projectmaatje en Jan Paul, een andere vrijwilliger hier. Wij zouden ook Linda gaan opzoeken, ook een vrijwilligster via Ontmoet Afrika. Zo gezegd, zo gedaan.
Tamale betreft een stadje, zo'n 3 uur zuidwaarts rijden vanaf Bolgatanga. 5,5 uur tijd (omdat de bus 2,5 uur later vertrekt dan gepland), maar een wereld van verschil. Er is hier duidelijk meer geld. Er zijn meer gebouwen en soms is er zelfs een soort van stoep waar je op kunt lopen.
Ik heb mijn hart helemaal opgehaald dit weekend! Startend met een hotel, met een douche en een toilet welke je kunt doortrekken! Weliswaar moet je zelf de spoelbak ingaan, maar dan werkt het wel! En na een week geen douche meer te hebben gehad (ze hebben de waterleidingen afgesloten in het gedeelte waar ik woon en nog steeds...) is dat echt zo lekker!
Onderweg naar onze eerste verfrissing in Sparkles, wandelend door het craft village, komt er iets van achteren aan gevlogen en werpt zich op als wegversperring; Rodney; een rasta met puppy-ogen, zijn bobo-shanti dreads daarin meegenomen weet hij dezelfde hoogte als ik te bereiken. Qua volume beslaat hij echter de helft van mij. Hoewel dat misschien ook iets over mij zegt, zie ik een man graag van op z'n minst van hetzelfde volume als ik, maar niet met overwicht. Of dat nog realistisch is, kun je je afvragen. Ik geloof dat dat betekent dat er voor mij werk aan de winkel is, maar dat betreft een ander verhaal. ;)
Rodney heeft een blik alsof hij op slag verliefd is en alles lijkt daar in de rest van het weekend op te wijzen.
Rodney voegt zich bij onze tafel in Sprakles, vertrekt weer naar zijn winkel, komt terug om ons, mij, te imponeren met een soort van muziekballetjes, inclusief allerlei andere mondgeluidjes. Na een waarschijnlijke gedachte van zijn zijde dat het nog niet genoeg is, keert hij weer terug naar zijn winkel, om even later nogmaals mijn naam te komen vragen en weer later laat hij zien dat hij een armbandje voor mij aan het maken is, uit de kleuren van de vlag van Ghana en voorzien van mijn naam.
'Vega burger' lees ik op de menu kaart. Ik geloof mijn ogen niet en doe navraag bij de ober. Is dat echt een veggieburger! Deze glimlacht en beantwoord positief. Wauw, mijn geluk kan niet op! En ze hebben ook patat! Het eten arriveert. Vol verwachting open ik mijn broodje, 1 plak tomaat en 1 plak komkommer, hetzelfde als Tes en JP, maar hebben zij er ook nog een burger op liggen. Ik denk dat ze de vegaburger vergeten zijn, maar bij navraag blijken de plak tomaat en komkommer de 'vegaburger' te zijn! En dan wel met 'extra charge'. We liggen helemaal dubbel! Welcome to Ghana :)
Met een maag welke voldaan is, maar niet dansbaar, worden we door Baba meegenomen naar een plek waar ze aan het dansen zullen zijn. Ik kan niet wachten! Linda en ik voelen de excitement door ons lijf gieren, hiervoor kwam ik toch ook? Hoe het ritme van de djembe, doun doun en talking drum mijn lijf kunnen wakker schudden, in beweging laten komen en vuur kunnen laten spuwen, yeah! Baba verwisselt zijn korte broek voor een bloemetjes legging en danst mee. Ik geniet, Linda geniet, Tes geniet en ach Jan Paul op zijn manier ook. Tevens vergezeld van nog twee Amerikaanse dames, want er zijn hier toch echt wel meer blanke mensen. Al zou ik ze van het weekend geteld hebben, zou ik denk wel tot 20 gekomen zijn!
Misschien bewaren ze (Ghanezen) hun energie vaak (lees slaappositie) om dit te kunnen vertonen. Goh... wat een lichaamsbeheersing, wat een spieren, voor een paar uur, zonder shirt en met zweet, steeds meer. Al zit ik nog steeds aan de kant, kan ik je verzekeren dat mijn lichaam in vuur en vlam staat! ;) Uiteindelijk worden we dan toch uitgenodigd mee te doen, tja, maar we moeten er natuurlijk wel even in komen en dat is best lastig met zoveel visuele afleiding om je heen. De rest van het weekend wordt iedere mogelijke drummer/danser door mij ondervraagd voor wat betreft eventuele mogelijkheden voor Bolga, want ik wil, ik wil, ik wil!
De avond vervolgt zich aan tafel bij Mikes met een overheerlijke pizza! Wel een uur op wachten, maar dan heb je ook wel wat! Echt zo eentje met tomatenpasta, paprika, ui en kaas! ECHT KAAS! Gelukkig joh!
Vervolgens voel ik wat vochtigs bij mijn oor. Het lijkt op een goedkope 06-lijn, al kan ik niet echt verstaan wat hij zegt. Het doet mij herinneren aan het strand van Accra. Ik voel mij niet fijn en heb de neiging, de rest van de tafel om hulp te vragen en de persoon in kwestie ten volste af te wijzen. Vervolgens blijkt een normale “I don't mind chatting to you, but please don't be all over me” voldoende voor een excuus en een stoel voorzien van Mayray naast me. Mayray is vol van handgebaren, weet alles van Nederland, Europa, insuline en zal er persoonlijk zorg voor dragen dat ik happy in Ghana zal zijn :) Zijn communicatie neemt vooral de gebiedende wijs aan. Dit roept in mij een rebelse humor op. En ik ben in mijn element. Humor, de reddende engel, de relativerende deken, de emotionele ontlading. En wat hebben we gelachen! Kun je je voorstellen dat iemand je tijdens een gesprek zegt, “Zeg nee”, “Vraag me waarom niet”, “Kom hier”; en tegelijkertijd vraagt om toestemming wanneer hij zelf naar het toilet moet.
Anyways de avond eindigt in een nachtclub, Ja, het is heus! We rijden mee met Mayray en zijn chauffeur. Uiteraard ben ik de gelukkige om met hem in de passagiersstoel plaats te nemen ;) lekker knus.
Nadat wij de auto's bewonderd hadden en ik uiteraard ook alle pogingen van Mayray om ons allen voor niets naar binnen te krijgen, gingen wij dan toch naar binnen. Na wat deur-misverstanden overtreft deze club dan toch echt onze verwachtingen. Het deed mij denken aan de disco, welke ik op mijn 13e maandelijks bezocht in het buurtcentrum. Maar muziek en dans! Me happy! Mayray wijkt alleen slechts van mijn zijde met toestemming. Hier wordt ik dan ook geconfronteerd met het Ghanese 'handjes vasthouden'. Welke ervoor zorg draagt mee te 'moeten' gaan in het dansritme van je partner (anders dan contact-impro;). Dat laatste kan ik best, maar met hetgeen tussen aanhalingstekens heb ik moeite. Ik wil zelf mijn ritme en bewegingen bepalen, in ieder geval daar een mate van eigen vrijheid in hebben. Best is samenspraak, maar bij dwang blokkeert mijn lichaam en stopt mijn genieten. De uitdaging om dat duidelijk te maken. Tes ligt dubbel terwijl ik om hulp vraag. Jan Paul vindt het ook best grappig en dus is mijn lach ook aanwezig wanneer ook zij geconfronteerd worden met deze Ghanese benadering. Linda heeft al eerder een contact opgedaan en ook hij vergezelt ons. Linda mag ook niet klagen over mannelijke aandacht, maar met haar dansmoves, die van een donker iemand in een blank lichaam, is dat niet zo gek.
We besluiten de avond met een drankje buiten de disco, alwaar, ook Rodney zich bevindt. Ok, Mayray die niet graag wil dat ik van zijn zijde wijk en Rodney die eigenlijk niet van de mijne wil wijken. Maar ze geven elkaar heel fijn aan wie op dat moment de leidende factor heeft, en ik met een 'ij' ;)
Het tijdstip dat we naar bed gaan, scheelt niet veel van wanneer we normaal gesproken wakker worden. Maar ik slaap goed, wauw, tot bijna 10.00 uur!
Na een douche, een paar uur durend ontbijt @Sparkles, vergezeld van Rodney en yeah Eva! Een andere vrijwilliger van Meet Africa in Tamale. 's morgens ontslagen uit het ziekenhuis, malaria voor de 2e keer. Vertrek naar de plaatselijke club met zwembad! Heerlijk verfrissend. Hoewel Tes en ik ons wel wat ongemakkelijk voelen. Ik weet niet hoeveel ogen ons aanstaren wanneer wij ons richting het bad begeven, laten we het er op houden dat het 'zwart' ziet van de mannen.
De lucht breekt en een ieder weet niet hoe snel hij weg moet zijn. Ik denk namelijk dat Ghanezen ons spreekwoord 'dat je van een beetje regen niet smelt' echt niet voor waar zullen aannemen. Wanneer het regent, stopt het leven hier echt. Althans, men doet niets meer, niet werken, geen bezoeken, niet naar school, etc.... want het regent. Kun je je voorstellen in NL? Telefoon: “Waarom ben je vandaag niet op je werk verschenen?” “Tja, omdat het natuurlijk regent.” Hier waagt de baas geen eens een telefoontje, want men weet dat het zo is, ook voor je baas lijkt het volkomen logisch. Nu zijn er hier ook wel wegen die wellicht iets moeilijker begaanbaar zijn, maar ook in NL staan wij langer in de file met regen, om niet van de NS te spreken (welke je overigens bewonderenswaardig op tijd vindt rijden na een aantal weken Ghana).
Na een biertje te hebben gedronken, binnen in het clubhuis, op iemands bruiloft, haalt dezelfde taxi chauffeur ons weer op. Bij het hotel aangekomen belanden we daarvoor met Rockson en Allotiy. Rocksons aanbod voor een drankje mag ik niet afslaan, ook hij weet alles omtrent diabetes en beloofd mij mee te nemen op reis naar Mali. ;) Ondertussen heb ik eindelijk Justice aan de lijn. Het vriendje van Lianne, een vriendin uit NL en wonende in Tamale. Uiteraard, wat wil het toeval, Justice en Rockson kennen elkaar. Al verbaast het mij anderzijds niets. Want alle Ghanezen lijken elkaar te kennen, facebook lijkt overbodig. Justice wil graag komen, maar ja, het regent...
Allotiy is meer laid back. Dat trekt mij. Wij zonderen ons af en Allotiy vertelt mij over de rastafari. Ik luister.
Na wat salsa dansen in de regen met Rockson, mijn tweede douche van de dag, laten we ons naar Luxury rijden voor een orgastische (idd dat lees je goed, geen organic) groentelasagne. Herkenbaar, heerlijk eten kan dan echt zo lekker zijn. Linda is nu weer mee omdat ze zich beter voelt, nu ligt JP ziek in het hotel op bed en moet Tes nadat ze overgegeven heeft en aan de dunne is met haar broek op haar knieën blaadjes plukken omdat er geen toiletpapier is... het mag de pret niet drukken. Humor voert de boventoon en we huilen van het lachen. Samen met Sjani. Degene die met een slimme afstand achter Tes aan zit.
Om het decadente verhaal compleet te maken, en voor de variatie, brengt de taxi ons naar Sparkles. Waar Rodney op me wacht om mij zijn armbandje om te binden. Hij heeft de blik van een levensgenieter. Hij showt zijn dansmoves, welke twee effecten op mij hebben. 1. Tjonge, sloof je niet zo uit, daar houd ik niet zo van, het draait niet alleen maar om seks. 2. Ik vraag mij toch af hoe het zal voelen wanneer hij dezelfde bewegingen uit zal voeren in een andere setting.
Hij rekent op effect 2, ik houd me vast aan 1, hoewel 2 nu bij het opschrijven toch weer mijn gedachten passeert :)
Wat een toeval, voor het eerst een clubnacht in de nieuwe tent Sparkles. Weer het gevoel van een kinderdisco, maar dat geeft niet. Muziek en dans! Hoewel ik op een gegeven moment niet meer tegen het 'handjes vasthouden' kan, ik heb mijn ruimte nodig. Helaas wordt gay zijn openlijk afgekeurd, maar als man is het hier wel de gewoonste zaak van de wereld om hand in hand te lopen, te 'knuffelen' en te dansen met een andere man.
Na een tweede, maar korte nacht, een lang ontbijt bij Sparkles voor de verandering, het besluit te vertrekken richting Bolga, naar huis. Om een halt toe te roepen aan de decadentie (die ik toch ook wel voel) laten we ons terugrijden in een trotro (overigens geen andere mogelijkheid). Lees: in een busje, net wat groter dan het volkswagentype, met 45 volwassenen, twee kinderen, een baby en bagage. 3 uur lang... alles lijkt te gaan slapen, alle Ghanezen en al je eigen ledematen, inclusief kont exclusief blaas, maar als je geluk hebt, redt je dat zonder tussenstops, door minimale vochtinname en maximale transparantiemodus ten gevolge van de zon en gezellige Ghanese knusheid ;)
Dus Maurice, je kunt gerust meer lifters dan 3 meenemen in die camper van je ;)

Ik kom thuis in Bolga. En ja, ik kom thuis. Hier is heel veel niet en daardoor heel veel wel. Minder geld, minder westerse invloed en meer traditie. Ik kan iedereen weer begroeten in het Frafra en terwijl ik het pad oploop, hoor ik het vertrouwde ritme van het stampen van de foufou. Zal ik in NL eens voordoen met hutspot, in een houten pot op de grond om vervolgens te gaan stampen met een tweevoudige soort van honkbalknuppel :) Ik voel me welkom. Ik, Becky en Comfort bepraten het weekend.

Ik ga mee de kinderen ophalen bij hun opa, wat ook een oom is van Comfort en tegelijkertijd de pastoor van een kerk in Bolga en waar we ook water gaan halen, omdat de leidingen nog steeds gesloten zijn. Iedereen weet dat ik in Tamale was en vraagt ernaar, ook mensen die ik nog nooit ontmoet heb. Uiteraard werd er gevraagd of ik ook wel de kerk had bezocht, God werd om vergiffenis gevraagd bij mijn negatief antwoord daarop. De pastoor besprak openlijk mijn geloof met mij. Hoe zat dat met mijn geloof en hij begint te prediken. Vervolgens wordt er gebeden, door de pastoor en allerlei andere aanwezigen, voor mijn diabetes, dat het geheeld mag worden. Het geheel raakt me. De ontzettend mooie volle maan doet daar een schepje bovenop op de weg naar huis. De tranen rollen en blij dat ik geraakt ben. De electriciteit begeeft het, waarbij ik nog eens kijk naar de maan, welke mij laat zien in het donker...

Het is er gewoon allemaal al...

Vandaag maandag. Allotiy zijn berichtjes voor het slapen gaan en bij het ontwaken. Ik weet niet of het handig was om mijn nummer te geven, bij de rest namelijk niet gedaan na herhaaldelijke verzoeken, want ik ben de tel van telefoontjes en berichten nu al kwijt ;) en toch doet het wat met me. De bomen, vogels en drum, alles wat belangrijk lijkt voor hem. Ik lach om de eenvoud en bekijk tegelijkertijd serieus mezelf. Ik gebruik de loep daar vandaag bij.

Zoveel wat er op het werk 'moet' gebeuren... zoveel wat misgaat, wat niet had gehoeven... zoveel wat niet gedaan wordt... en weet je wat het is... het maakt helemaal niets, maar dan ook helemaal niets uit...
Inene kom ik tot bezinning, een stuk bewustwording, dat ik mezelf de afgelopen 4 weken toch weer verloren ben in mijn eigen welbekende vertrouwde patronen.
Ideeën, creatie, hard werken, mijn lichaam uitputten, niet goed voor mezelf zorgen, presteren, bevestiging.
Het hoeft allemaal niet. Uiteraard gaat het bloed ook sneller stromen, het hart kloppen en worden de endorfines aangemaakt. Dat is goed, mooi, dat mag, maar niet ten koste van. Creatie voortvloeiend uit flow, niet vanuit een willen, maar voortvloeiend vanuit een verlangen. Ik herinner mij mijn verlangen, mijn verlangen de cultuur van hier op te snuiven, mezelf erin om te wentelen, mezelf erover te verbazen en ervan te leren. Mijn verlangen naar de drum, muziek, dans en natuur. Het besef dat er al zoveel in beweging wordt gezet door simpelweg hier te zijn, met mensen te zijn en te praten, dansen en lachen. De uitwisseling van werelden, wat daar al niet mee bereikt wordt, van twee kanten. Alles wat er verders nog gebeurt is mooi mee genomen. Begrijp mij daarin niet verkeerd, want de projecten van deze organisatie zijn wel degelijk fantastisch, realistisch en onderbouwd met wetenschappelijk onderzoek. Welke de basis vormt voor sponsoring en nieuwe projecten tegelijkertijd.
Er valt een last van mijn schouders. Ik train een aantal peer educators. Althans dat was de bedoeling. We wisselen uit, over seks (i.v.m. de lesstof), muziek en dans. Ook zij kunnen drummen. Maar hebben er geen. Dansen lijkt hier in Bolga toch echt alleen te gebeuren bij gelegenheden, zoals een begrafenis of bruiloft. Ik besluit om een djembe te gaan kopen en vraag om advies aan Allotiy. De peers kijken ernaar uit om bij het youth center te gaan drummen en dansen en om dat aan mij te leren. Ik kijk ernaar uit.
Oeps... een van de speerpunten van het Youth Center bleek het opzetten van dans en muzieklessen... ;)

(In) love (with/from) Ghana

Zonnestraal,
Jen.