Wel mijn plek

Even geleden liet ik weten hoe New Castle niet mijn plek was. Blij toe te melden dat ik mijn plek nu wel gevonden heb... The Blue Mountains.

Na de avonturen in New Castle was ik terug bij Astrid en waren de nieuw te zetten stappen nog onduidelijk.
Bellingen trok mij, maar dat was weer zoveel uur terug rijden en hoe groot zou de kans zijn daar werk te vinden. Ik zag weer allerlei beren op de weg. Een chat met Chuck reed alle beren om ver.
Toch...
Inmiddels had ik wat sollicitaties lopen via travellers at work, ook 1 in Katoomba, in the Blue Mountains, zo'n twee uur rijden van Sydney. Ik ben mijzelf toen eens wat meer gaan verdiepen in deze omgeving. Ik wilde het sowieso gaan bekijken voor mijn tocht naar Nieuw Zeeland. Het bleek vol te zitten met allerlei restaurantjes, hoteltjes, koffietentjes, dus het zou toch niet moeilijk moeten zijn daar werk te vinden? Zeker niet zo net voor Kerst... een hoop mensen vanuit Sydney die daar de feestdagen wel zouden willen doorbrengen, bedacht ik mij zo... de geweldige omgeving van de three sisters en al de tracks die je in de bergen kunt lopen. Een goede vrije tijdsbesteding, ook goed om van de extra kilo's af te komen en een mooie training voordat ik naar Nieuw Zeeland ga.

Deze gedachten bleken minder waar na drie dagen in Katoomba op veel plekken te zijn binnengelopen en mijn cv te hebben achtergelaten. Nu zou een rustige tijd zijn, iedereen viert de feestdagen thuis met familie. Bovendien voelde ik er weinig voor om te gaan werken in een groot hotel en misschien een nummer te zijn en te worden afgeblaft. Ik heb nog geld, het moet dus vooral goed voelen. Ondertussen had ik wel een zeer goede tijd in het hostel waar ik verbleef. Groot, maar een super goede sfeer, leuke mensen leren kennen. Er komt hier toch een ander type, niet het party, party type. Het podium van het hostel wordt zo nu en dan bestegen door een aantal reizigers met wat muziekinstrumenten, tof!
Ik zie meditatie en yoga mogelijkheden om mij heen, maak mooie wandelingen, ben gek op de vintage winkeltjes en drink heerlijke koffie op straat...
Maar toch, geen werk, wat moet ik? En wat moet ik tot oud en nieuw? Oud en nieuw zou ik in Sydney gaan doorbrengen, bij de oude flatgenoot van Isabel, met uitzicht op Sydney harbour, geweldig dus! Enne Marjolein, een meid die ik ontmoet had in Noosa, zou ook komen. Ben ik toch niet geheel alleen een 'vreemde eend' in de bijt.

Uiteraard bespreek ik al mijn twijfels aan de telefoon met mijn altijd steunende vriendin Jacha.
Ik ben mijn routine in meditatie kwijt, ik mis mijn horizonjaargenoten...
Ik zoek, en zoek... en vind!
Inene 2 briefjes op het noticeboard, 1 over een retreat in een buddistisch centrum tussen Kerst en oud en nieuw en 1 over werk, met een weliswaar zeer korte omschrijving van de persoon waar ze naar op zoek zijn, maar ik zie ook iets staan van 'green loan program', moet vast iets goeds zijn ;-)
Volgende dag geinformeerd bij het buddistisch centrum of ik als totaal onervaren, maar geinteresseerde persoon (zojuist in boek nummero 1 gestart) kon deelnemen, jawel, pas de problem.
Meer info opgezocht over het Green Loans Program van de government, en ja, daar wil ik wel onderdeel van uitmaken en dus bel ik het nummer op het papiertje. Later die dag samen wezen koffie drinken en in de bergen op pad gegaan. Je gaat deuren langs en vertelt de mensen over het Green Loans Program, mensen kunnen namelijk een gratis (door de overheid betaalt) doormeting krijgen van hun energieverbruik en van hun huis, welke aanpassingen kunnen zij mogelijk doen om het verbruik te reduceren en daarmee het milieu weer verder te helpen. Ze krijgen daar dan een rapport van (ook gratis) en wanneer ze de adviezen die daarin staan, opvolgen, kunnen ze daarvoor tot $10.000,- rentevrij lenen (voor de grote dingen, o.a. Isolatie). Okido.
We hebben niet veel tijd. 20 Minuten, drie mensen thuis, ze willen het allemaal. Ik hoef dus alleen de afspraken te maken voor de metingen. 1 Mevrouw komt met twee glazen fris naar de deur, want het is zo heet en wij zullen vast wel dorst hebben. Er worden praatjes gemaakt. Niets negatiefs of mensen in haast of wat dan ook. Al is dat in Sydney anders heb ik mij laten vertellen... de mensen zijn daar gehaaster (meer zoals in NL) en geven minder om het milieu dan de mensen die hier in de bergen wonen. Ja, daar kan ik mij wel wat bij voorstellen, anders ga je ook niet in deze prachtige omgeving wonen.

Ok. werk geregeld, maandag 4 januari starten. Maarre accomodatie??? Ik heb een jongen de keuken in het hostel zien schoonmaken iedere avond. Ik laat het pardoes vallen bij de receptie en voordat ik het weet mag ik vanaf 3 januari de keuken schoonmaken in ruil voor accomodatie. Ik zeg “Goed geregeld”, zo lijkt alles op zijn plaats te vallen.
Tijdens het doorbladeren van een plaatselijk krantje kwam ik pardoes ook nog mijn droombaan tegen, weliswaar voor kortere tijd, zeven weken, maar denk goed voor mijn ervaring. De ad luidde; “Ben jij degene met leiderschapskwaliteiten, met een achtergrond in de gezondheidszorg, of andere relevante studie, heb je een grote affiniteit met mensen met een chronische ziekte of heb je deze toevallig zelf en heb je affiniteit met onderwijs, dan zijn wij op zoek naar jou!” Uiteraard wist ik niet hoe snel ik moest reageren. Ik heb een informatiepakket gekregen; het gaat om het begeleiden van een self management cursus voor mensen die lijden aan een chronische ziekte. Hier in de Blue Mountains. Je krijgt eerst ook een aantal dagen training en werkt vervolgens samen met huisartsen. Nou de sollicitatie is natuurlijk de deur uit, na de summerholidays, zouden ze het eea oppakken, even afwachten dus...

Ik ontmoet nog meer mensen, waar het overigens leuk mee klikt, ach ja, docente uit Zaandam... Bezoek de Jenolan Caves en maak de dag voor Kerst nog een mooie wandeling. Helaas val ik en kom met mijn knie, onder de knieschijf op een stuk hout terecht. Au.. Anyway, je moet toch doorlopen, geen taxi of bus in de bush, en wanneeer ik weer loop, lijkt het mee te vallen.

Eerste kerstdag begeef ik mijzelf met de auto naar Sydney om Dee te bezoeken. Aangezien de subburb ver buiten het centrum ligt, durf ik het wel aan. Dee werkt als manager bij Acuu Check, en zorgt ervoor dat ik iedere keer waar ik ben mijn spullen krijg. Zij heeft mij gewoon uitgenodigt om bij haar Kerst te vieren en te blijven slapen... Zou je je dat in NL kunnen voorstellen? Dat je een klant van je bedrijf uit het buitenland bij jou thuis uitnodigt om Kerst te vieren?
Het is gezellig, we ouwehoeren leuk en besluiten de film Australia te gaan zien, helaas ze kan 'm niet vinden. We kijken een andere. De volgende dag laat ze mij de omgeving zien en bezoeken we Windsor. Daar neem ik afscheid van haar om mijn weg te vervolgen naar Wollemi National Park. Ik heb gezien dat het toegestaan is in het park te kamperen, dat ga ik dus doen voor de nacht, om de volgende dag naar het buddhistisch centrum te gaan.
Zo beland ik die avond bij Edward, waarschijnlijk was het Edeward, aan een kerstmaal, bestaande uit gebakken aardappelen, spinazie en een mega steak (door mij zelf klaargemaakt in opdracht van Edward). Edward is over de 60, geboren in NL, al 40 jaar in Oz, totaal dronken en zo later bleek ook schizofreen. Edward bied mij een slaaplek in zijn tent aan, maar ik ga liever voor mijn auto ;-)
Het regent enorm en ik hoop dat ik de volgende dag nog wel uit de blubber zal komen. Maar goed, dat zien we dan wel weer, eerst lekker slapen. In ieder geval lig ik droog ;-)

Het buddhistisch centrum blijkt niet mijn plek voor dat moment. Er blijken diverse niveau's te zijn... en deze mensen gaan op voor volledige 'enlightment' en betreft hun rol in de community. De mensen praktiseren het buddhisme al geruime tijd. Als groentje heb ik moeite de rituelen en 6 uur per dag Tibetaanse gebeden te volgen. Tevens heb ik moeite met een aantal zaken die benoemd worden. Ik sla een mug op mijn arm dood en er wordt mij verteld dat dat eigenlijk niet kan, want zus en zo.
Ik zeg tegen mijzelf dat ik moet volhouden. Het gezamenlijk mediteren en de begeleiding hierin geven mij ook weer energie. Voorheen zou ik daadwerkelijk gebleven zijn, echter nu niet meer. Ik heb geluisterd naar mijn gevoel, welke mij vertelde weg te willen. Zodoende. En niet als een vlucht!
Mijn gesprek met de geestelijk leider heeft mijn beslissing nogmaals bevestigd. Na 2 dagen rijd ik 's avonds dus weg, vanuit de bush, op zoek naar bereik met mijn telefoon om te bekijken waar ik ga verblijven.
Voor het eerst geen hostel of kampeerplek te verkrijgen in de wijde omtrek! Ik krijg Dee niet te pakken, maar besluit terug te keren naar Sydney en desnoods bij haar in de straat in mijn auto te slapen. Echter ze was thuis. Had mijn lakens nog niet gewassen, mijn handdoek lag er nog en inmiddels had ze de film Australia weer! We hebben een top avond gehad ;-)
Ik laat haar weten graag betrokken tee willen worden bij de lancering van het nieuwe insulinepompsysteem (wat ik al wel heb) hier in Oz. Dat vindt ze geweldig en ze wil graag bekijken of ze mij misschien werkmogelijkheden bij het bedrijf hier in Oz kan aanbieden. (Maar goed, dat moeten we maar zien. Ik weet eigenlijk ook niet of ik al wil 'werk' werken, in de zin van serieus, veel, verantwoordelijk etc. Volgens mij moet ik nog wat vragen van mijzelf onderzoeken...)
De volgende dag bezoeken we een stadje ten zuiden van Sydney, waar zij zelf nog nooit is geweest, om mij vervolgens af te droppen, down town Sydney bij een huisje, waar meerdere personen wonen vanuit de gehele wereld. Ik had Gayle namelijk ontmoet in Katoomba. Haar kamergenoot was voor een tijdje weg, dus als ik omhoog zat, kon ik haar bellen in Sydney. Zodoende. Echter het wordt eigenlijk niet toegestaan. Zij is 's avonds dus de hort op, had al een afspraak en ik verblijf in het huis. Komt de eigenaar op een gegeven moment binnen, begint met mij te praten... Op het moment dat hij zich even bemoeit met de mensen in de tuin, besluit ik naar boven te sneaken. In de kamer, deur dicht, licht uit... poeh...
Tot oudjaarsdag verblijf ik bij Gayle. Ik verken Sydney, ga de toren op, Opera house, Harbour Bridge, Botanical gardens, Chinese garden... noem het allemaal maar op.
Oudjaarsdag ontmoet ik Daniel en Marjolein zie ik weer.
's Avonds vieren we oud en nieuw bij Daniel. Het is niet zo heel druk. Veel mensen zeggen op het laatste moment af, maar dan komen de buren en nog allerlei backpackers, ik heb eigenlijk geen idee meer. Op zich is dat best een shame, want daar zit je dan aan de andere kant van de wereld, Sydney harbour, met al zijn vuurwerk, kun je je slechts wat beelden herinneren... te dronken. Ik ben niet zo dronken geweest sinds mijn afscheidsfeestje. Na ja, 1 keer per half jaar is toch nie zo erg, wel dan?
Na een crash op Daniel zijn couch en een aantal asprines, proberen Marjolein en ik een slaapplaats te regelen voor die avond. Maar echt niet dus he? Uiteraard wilde iedereen met NYE in Sydney zijn en no way dat mensen uitchecken 's morgens voor 10.00 uur op 1 januari.
Uiteindelijk mogen we toch bij Gayle komen slapen, maar moeten naar binnen sneaken in het donker en 's morgens vroeg weer snel weg.
Zo slapen we de rest van 1 januari in het park. Om ons heen liggen onze spullen. Kleding, toiletspullen, mijn handdoek en jurkje (zat uiteraard rode wijn in) liggen te drogen in het gras. Marjolein kijkt mij aan “Wij zijn eigenlijk ook best Koos Dakloos”. We lachen, eten, slapen en ouwehoeren... en gaan naar de Mc Donalds om te plassen.

De dag daarop gaan we naar de wijk Glebe, waar wij onszelf een hostel voor de nacht hebben weten te bemachtigen. Een stoere wijk met leuke koffietentjes.
De dag daarna neem ik afscheid van Marjolein, om terug te keren naar Katoomba, waar de keuken van het hostel op mij wacht...

Naarmate ik weer meer in de bergen kom, wordt het weer slechter. Het is weer koud, het regent en het voelt als thuiskomen...
Echter eenmaal in het hostel weet men nergens van en wordt er niet zo vriendelijk gereageerd. Ach ja, de vrouw met wie ik het eea besproken had, is niet aanwezig, wie weet morgen... Ik besluit mededogen te hebben voor de jonge man achter de counter, die waarschijnlijk zijn dag niet heeft, het is jammer dat hij zich zo laat beinvloeden.
Tevens heb ik degene van het andere werk, wat de volgende dag zou starten niet te pakken weten te krijgen.
Morgen wordt het vast allemaal duidelijk.

En ja... de volgende dag blijkt dat ik de keuken niet kan doen, want degene die het deed bleef langer, maar ik mag de was vouwen.
Cameron van Green Loans ook gesproken, ze starten vrijdag.
Toch een huisarts opgezocht ivm mijn knie. Het is namelijk nog steeds ontzettend pijnlijk en het blijft opgezwollen. Lopen gaat wel ok, maar zodra ik het aanraak...
Ik kan woensdag terecht.
Omdat er iemand heeft gecancelled, kan ik de volgende dag al. De doc legt mij uit wat er waarschijnlijk aan de hand is. Rust, rust, been omhoog, ijs en niet lopen, tenzij beslist noodzakelijk met brace, zijn de remedies... Maarre mijn werk vanaf vrijdag dan? Hier de dorpjes aflopen in de Blue Mountains? Hoi oude Jen! Ik besluit dat deze gedachte achterlijk is. Ik heb maar 1 paar knieen waar ik nog de rest van mijn leven mee moet doen. Ik leg het gewoon uit en vraag of ik later kan starten, zo niet, dan niet...
Maar da's prima. De 18e dus. De was opvouwen lijkt nu een prima job.

Later deze week ontmoet ik Russel. Althans ik heb hem gebeld nadat ik ergens een briefje vond 'Meditation for travellers'. 's Avonds kom ik bij hem thuis en voelt het alsof ik eindelijk weer met iemand van gedachte kan wisselen. Uiteraard zijn Agnes, Jan, Anneke en Maurice personen met wie ik op zeer prettige wijze van gedachte kan wisselen (en waarvoor ik hen dankbaar ben) betreft het spirituele pad die een ieder van ons gaat, echter dat is altijd via de pc!
Russel is aangesloten bij de Brahma Kumaris. Ik zoek info op het net. Aha. Dat past mij wel en het doet mij denken aan de Voorde. Mijn horizonjaar daar heeft mij gebracht bij waar ik nu ben, in alle opzichten. Het heeft mij persoonlijk zoveel kracht en energie gegeven. En toch leek ik dat weer een beetje kwijt. De twijfel sloeg toe, evenals wat angst en vanuit daar het misschien terug willen keren naar mijn 'oude' leven. Echter de avond met Russel en de lunch de volgende dag in het retreat centrum van Brahma Kumaris in de bergen van Leura geven mij mijn eigen gedachten en positiviteit weer terug. Ze nodigden mij uit om dit weekend een beginners retreat bij te wonen.
Gisterenavond heb ik het boek van Marcel Derckse 'De weg ligt onder mijn voeten' er weer bij genomen. Over de reis die ik een ieder van ons gun en welke ik in 1 teug uitlas toen ik net in Australie was aangekomen.

Ik liep vandaag weer over straat als een stralend zonnetje.
En ga nu richting het retreatcentrum.

Ray of sunlight,

Jen.