Wij zijn niet wie wij zeggen te zijn...
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Jennifer
26 Januari 2010 | Australië, Katoomba
Ik had wat moeite met het voorstellen van mij zelf tijdens de presentatie die ik in Sydney gaf over de nieuwe insuline pompsystemen aan het salesteam van Australie.
Nou, ik ben Jennifer, 29 jaar uit het kleine koude Holland. Waar ik aan het werk was als leraar… blah blah.
Maar ja, om nu tijdens zo’n presentatie de diepte in te gaan. Toch denk ik dat ik het anders dan gebruikelijk heb gedaan. Iets wat ik eerder nooit had aangedurfd en dan in het Engels. Maar ook het niet volledig onder de knie hebben van een taal kan voor hilarische momenten zorgen. In ieder geval zullen zij het zich herinneren. Wicked girl ;-)
Ik ontleen mijn identiteit niet aan mijn naam, mijn leeftijd, zij zeggen alleen iets over mijn lichaam. Ik ben geen leraar, ik beoefen het beroep van onderwijzer. Ik ben niet wie jij zegt dat ik ben.
Wie ben ik dan wel?
Zijn wij niet allen op zoek naar geluk, liefde, vrede etc. Alle reclames doen je geloven dat wanneer je koopt wat zij je te bieden hebben, jij die staat zult bereiken. Een mooie, grote gezinsauto zal ervoor zorgen dat jouw familie happy met jou is en ze omhelzen je. Met het eten van die yoghurt zul je slank blijven/worden en dan ga je automatisch glimlachen en glimlacht er een aantrekkelijke man naar je terug? En dat is dan geluk en liefde?
Maar wat als dit alles wegvalt? Wat wanneer er een kras op je mooie auto komt, of je moet deze verkopen of je bent iets aangekomen, dan ben je dus automatisch minder gelukkig? Om geaccepteerd te worden door anderen pas je je aan, aan hun normen en waarden, want iedereen wil toch een gevoel hebben van ‘erbij’ horen.
Wel het verkoopt omdat wij van nature schepsels zijn welke deze gevoelens hebben, in onze ziel. We raken er alleen zo ver van weg en proberen het voortdurend te vinden in alles om ons heen, materialen en relaties.
Hoe mooi is het dan niet om erachter te komen dat je dit allemaal bij je draagt. We zijn er alleen zo ver van weg geraakt dat het moeilijk is er weer bij te komen. Maar als je dan weer verbinding maakt, is het geweldig. Het is eeuwig en kan je nooit door niemand worden afgenomen. En de sleutel is meditatie.
Wel hier in een notendop wat mij bezighoudt.
Maybe you think it’s crap, well so be it, don’t read it again… En misschien zet het je enigszins aan het denken…
De volgende woorden raakte mij enorm, geciteerd door Marcel Derckse in het boek “De weg ligt onder je voeten”, het gedicht van Oriah Mountain dreamer (speciale naam hier in de Mountains ;-), oorspronkelijk ‘The invitation’.
En nee, dit is geen contactadvertentie ;-)
De Uitdaging
Het interesseert me niet wat voor werk je hebt.
Ik wil weten wat je verlangens zijn, en of je durft te dromen over dat waar je in je hart naar hunkert.
Het interesseert me niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het aandurft naar liefde te zoeken, je droom na te streven, het avontuur van het leven aan te gaan.
Het intereseert me niet welke planeten je maan kruisen. Ik wil weten of je tot de kern van je eigen verdriet bent doorgedrongen, of je ontvankelijker bent geworden door het verraad van het leven of dat je je hebt teruggetrokken en hebt afgesloten uit angst voor nog meer pijn. Ik wil weten of je de pijn kunt ervaren, die van mij of die van jezelf, zonder het te verbergen, verdoezelen of vast te houden.
Ik wil weten of je met vreugde kunt omgaan, die van mij of die van jezelf, of je kunt dansen van uitzinnigheid en de verrukking tot in je vingertoppen en tenen kunt voelen tintelen, zonder ons te waarschuwen voorzichtig te zijn, realistisch te zijn, rekening te houden met de beperkingen die je als mens hebt.
Het interesseert me niet of het verhaal dat je me vertelt waar is. Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om eerlijk tegenover jezelf te zijn; of je de beschuldiging van verraad kunt verdragen zonder je eigen ziel te verraden; of je trouweloos kunt zijn en daarom betrouwbaar.
Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, zelfs wanneer het niet mooi is, iedere dag, en of je je eigen leven door aanwezigheid ervan kunt verrijken.
Ik wil weten of je mislukking kunt ervaren, die van jezelf en die van mij, en toch aan de rand van het meer kunt staan en ‘Ja!’ roepen naar de zilveren volle maan.
Het interesseert me niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt.
Ik wil weten of je kunt opstaan na een nacht van verdriet en wanhoop, vermoeid en gekwetst tot op het bot en kunt doen wat gedaan moet worden om de kinderen te eten te geven.
Het interesseert me niet wie je kent of hoe je tot hier bent gekomen. Ik wil weten of je met mij midden in het vuur wilt gaan staan en niet zult terugdeinzen.
Het interesseert me niet waar of wat of met wie je hebt gestudeerd. Ik wil weten wat jou staande houdt, van binnenuit, wanneer al het andere wegvalt.
Ik wil weten of je alleen met jezelf kunt zijn en of je op die eenzame momenten werkelijk van je eigen gezelschap geniet.
Ik word wakker, de lucht is blauw, de vogels fluiten, de bergen staan er nog steeds hetzelfde bij, het is Australia Day, vergelijkbaar met Koninginnedag bij ons. Ik voel de vreugdevolle spanning.
Heb een twinkel in mijn ogen, ik ben weer verliefd op het leven…
Ray of light and love,
Jen.
Nou, ik ben Jennifer, 29 jaar uit het kleine koude Holland. Waar ik aan het werk was als leraar… blah blah.
Maar ja, om nu tijdens zo’n presentatie de diepte in te gaan. Toch denk ik dat ik het anders dan gebruikelijk heb gedaan. Iets wat ik eerder nooit had aangedurfd en dan in het Engels. Maar ook het niet volledig onder de knie hebben van een taal kan voor hilarische momenten zorgen. In ieder geval zullen zij het zich herinneren. Wicked girl ;-)
Ik ontleen mijn identiteit niet aan mijn naam, mijn leeftijd, zij zeggen alleen iets over mijn lichaam. Ik ben geen leraar, ik beoefen het beroep van onderwijzer. Ik ben niet wie jij zegt dat ik ben.
Wie ben ik dan wel?
Zijn wij niet allen op zoek naar geluk, liefde, vrede etc. Alle reclames doen je geloven dat wanneer je koopt wat zij je te bieden hebben, jij die staat zult bereiken. Een mooie, grote gezinsauto zal ervoor zorgen dat jouw familie happy met jou is en ze omhelzen je. Met het eten van die yoghurt zul je slank blijven/worden en dan ga je automatisch glimlachen en glimlacht er een aantrekkelijke man naar je terug? En dat is dan geluk en liefde?
Maar wat als dit alles wegvalt? Wat wanneer er een kras op je mooie auto komt, of je moet deze verkopen of je bent iets aangekomen, dan ben je dus automatisch minder gelukkig? Om geaccepteerd te worden door anderen pas je je aan, aan hun normen en waarden, want iedereen wil toch een gevoel hebben van ‘erbij’ horen.
Wel het verkoopt omdat wij van nature schepsels zijn welke deze gevoelens hebben, in onze ziel. We raken er alleen zo ver van weg en proberen het voortdurend te vinden in alles om ons heen, materialen en relaties.
Hoe mooi is het dan niet om erachter te komen dat je dit allemaal bij je draagt. We zijn er alleen zo ver van weg geraakt dat het moeilijk is er weer bij te komen. Maar als je dan weer verbinding maakt, is het geweldig. Het is eeuwig en kan je nooit door niemand worden afgenomen. En de sleutel is meditatie.
Wel hier in een notendop wat mij bezighoudt.
Maybe you think it’s crap, well so be it, don’t read it again… En misschien zet het je enigszins aan het denken…
De volgende woorden raakte mij enorm, geciteerd door Marcel Derckse in het boek “De weg ligt onder je voeten”, het gedicht van Oriah Mountain dreamer (speciale naam hier in de Mountains ;-), oorspronkelijk ‘The invitation’.
En nee, dit is geen contactadvertentie ;-)
De Uitdaging
Het interesseert me niet wat voor werk je hebt.
Ik wil weten wat je verlangens zijn, en of je durft te dromen over dat waar je in je hart naar hunkert.
Het interesseert me niet hoe oud je bent. Ik wil weten of je het aandurft naar liefde te zoeken, je droom na te streven, het avontuur van het leven aan te gaan.
Het intereseert me niet welke planeten je maan kruisen. Ik wil weten of je tot de kern van je eigen verdriet bent doorgedrongen, of je ontvankelijker bent geworden door het verraad van het leven of dat je je hebt teruggetrokken en hebt afgesloten uit angst voor nog meer pijn. Ik wil weten of je de pijn kunt ervaren, die van mij of die van jezelf, zonder het te verbergen, verdoezelen of vast te houden.
Ik wil weten of je met vreugde kunt omgaan, die van mij of die van jezelf, of je kunt dansen van uitzinnigheid en de verrukking tot in je vingertoppen en tenen kunt voelen tintelen, zonder ons te waarschuwen voorzichtig te zijn, realistisch te zijn, rekening te houden met de beperkingen die je als mens hebt.
Het interesseert me niet of het verhaal dat je me vertelt waar is. Ik wil weten of je een ander kunt teleurstellen om eerlijk tegenover jezelf te zijn; of je de beschuldiging van verraad kunt verdragen zonder je eigen ziel te verraden; of je trouweloos kunt zijn en daarom betrouwbaar.
Ik wil weten of je schoonheid kunt zien, zelfs wanneer het niet mooi is, iedere dag, en of je je eigen leven door aanwezigheid ervan kunt verrijken.
Ik wil weten of je mislukking kunt ervaren, die van jezelf en die van mij, en toch aan de rand van het meer kunt staan en ‘Ja!’ roepen naar de zilveren volle maan.
Het interesseert me niet te weten waar je woont of hoeveel geld je hebt.
Ik wil weten of je kunt opstaan na een nacht van verdriet en wanhoop, vermoeid en gekwetst tot op het bot en kunt doen wat gedaan moet worden om de kinderen te eten te geven.
Het interesseert me niet wie je kent of hoe je tot hier bent gekomen. Ik wil weten of je met mij midden in het vuur wilt gaan staan en niet zult terugdeinzen.
Het interesseert me niet waar of wat of met wie je hebt gestudeerd. Ik wil weten wat jou staande houdt, van binnenuit, wanneer al het andere wegvalt.
Ik wil weten of je alleen met jezelf kunt zijn en of je op die eenzame momenten werkelijk van je eigen gezelschap geniet.
Ik word wakker, de lucht is blauw, de vogels fluiten, de bergen staan er nog steeds hetzelfde bij, het is Australia Day, vergelijkbaar met Koninginnedag bij ons. Ik voel de vreugdevolle spanning.
Heb een twinkel in mijn ogen, ik ben weer verliefd op het leven…
Ray of light and love,
Jen.
-
26 Januari 2010 - 10:24
Fernanda:
Hai meissie,
Fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt. Alléén verliefd op het leven? Hier alles z'n gangetje. Veel sneeuw en bar en bar koud, het wordt weer tijd voor het zonnetje en een beetje warmte. Geniet, geniet, geniet!!!!
Kus, Fernanda
-
26 Januari 2010 - 10:27
Charlotte:
Hey Jen,
Wat een ontzettend mooi stuk weer! Blij te horen dat je ten volle geniet van je avontuur! En natuurlijk begreep ik dat je niet even in het vliegtuig zou hoppen voor mijn feestje hahaha. Daar is het iets te ver voor.
Hoop dat je nog veel meer mooie ervaringen zult hebben!
Kus en veel positieve energie,
Charlotte -
26 Januari 2010 - 18:12
Louis En Ruzica:
Wouw, Jen wat ben je serieus deze keer, maar ja, het geeft wel te denken. Je kan wel merken dat je met de dingen in het leven bezig bent, dat je er niet zomaar op los leeft.
Maar aan de foto's kan je ook zien dat je plezier hebt, en ook dat is o.k. houwen zo!
Lieve groet uit een koud -8 graden,De rijp. -
27 Januari 2010 - 19:54
Elly Van Braam:
het heeft mij ontroerd
het gaat je goed
liefs elly -
28 Januari 2010 - 16:07
Alide:
Weer genoeg stof tot nadenken! Dank je. XX -
29 Januari 2010 - 11:42
Jas:
skype werkte niet, maar facebook gelukkig wel. Slaap lekker en denk en droom maar van de fijne dingen in ons leven. Wij hebben eigenlijk zo'n mazzel om zo te kunnen leven. Ik ben blij dat je knie niet geopereerd hoeft te worden. Doe rustig aan dan kun je daarna weer meer doen. En wat betreft dat reizen. we hebb nog tijd zat
Als je iets wil dan lukt dat dat bewijs jij door gewoon daar te zijn. DIt wilde je graag genoeg. Al die andere dingen lukken dan ook.
love
jas miss you
-
30 Januari 2010 - 11:29
Peter:
mooi verhaal jen, voor mij toch die iPad ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
