Upgrading or in between?

Dagen keek ik op tegen het schrijven van een blog. Ik vroeg mij af hoe lang ik de mailtjes nog kon negeren met vragen hoe het mij vergaat.
Bij deze...
Nagedacht of ik zal schrijven over allerlei gekke, humoristische, ongelofelijke dingen die ik meemaak, of over mijn gedachten, die nu ik op een plek verblijf, weer de ruimte krijgen. Tot nu toe geen besluit, we zullen zien wat het wordt...

Ben inmiddels verhuisd naar een andere kamer. Zoon Matthew is vertrokken uit huis, na een woordenwisseling met Ed en ik heb zijn kamer gekregen. Uiteraard voelt dat niet geheel juist, maar Ed en Marian staan erop. Ok. Supermooie kamer, luxe twee persoonsbed en met lakens waar ik van (of op) kan dromen.
Door de andere meiden, Denise en Nathalie (2 Nederlandse meiden) en Sun (Korea) ben ik gebombardeerd tot Country girl. Ik denk dat dat is zodat ik alle Cain toads mag vangen. Deze giftige kikkers zijn oerlelijk. Vanmorgen heb ik een blok beton op eentje laten vallen (bewust). Lieve diervrienden don't feel sorry, deze kikkers zijn echt een pest hier. Ze zijn met zoveel en ze doden juist honden. Honden willen met ze spelen, maar deze kikker vergiftigd hen. Voor mensen is er niets aan de hand, ik was namelijk niet van plan ze te eten.
Sun is heel grappig, vriendelijk en onafscheidelijk van haar camera. Toen we het land ingingen om de koeien te halen voor hun vaccinatie, was zij verwonderd van de koeienpoep en maakte daar foto's van, had ze nog nooit gezien!
Misschien heeft de geur van 's morgens vroeg je slaapkamerraam open doen en de ier ruiken in de Beemster zo toch haar sporen achter gelaten.
Veel tuinieren... de gevechten met de rozenstruiken hebben hun sporen achtergelaten in mijn korte broeken, maar ze zien er dan ook wel weer prachtig uit (de rozen dan).
Als kok voor een bbq sausage sizzle voor een stel verwaande pubers tijdens een workshop doe ik het ook niet slecht. Je geeft braaf een tweede aan de jongen waarvan je zeker weet dat hij deze echt niet nodig heeft. Hij heeft genoeg brandstof bij zich voor op zijn minst een week! Brooke wil niets maken, vindt niks, wil niks, alles is stom, je kent ze wel die pubers ;-) Toch daal ik naast haar neer in het gras en ga ik het gesprek aan. Als little bowl (pretty tall) of sunshine, wil ik toch graag weten wat deze dame beweegt. Ieder mens heeft een vuurtje. Al voelen wij dat soms even niet, zien we het niet, als een kleine waakvlam altijd aanwezig en klaar voor hoger vuur. Echter Brooke zag de bui al aankomen en besloot vrij snel dat het misschien toch een beter idee was om aan de bak te gaan ipv te moeten luisteren naar dit slappe geouwehoer van juf Jen. Anyway, Brooke was busy, good job!
Degenen die weten van de mannelijke en vrouwelijke hormonen die wij allen krijgen zo voor onze geboorten, zullen vast ooit een test hebben gedaan hoe het met hun percentages stond (en heb je dat nog niet gedaan, dan is je interesse hoogstwaarschijnlijk op dit moment zo gewekt, dat je het nu gaat Googlen). Anyway, ik heb dat ook ooit gedaan. Wat bleek, ik had een behoorlijke portie mannelijke hormonen, misschien zorgt dat er niet alleen voor dat ik ook hier mijn bier gewoon uit de fles drink, maar dat Ed mijn hulp vraagt bij het bouwen van een fontein, het aanleggen voor een fundament voor een kruidentuin, het sjouwen van spullen en het rijden van de truck. Love it ;-) Ze zijn dan wel bezorgd of ik dat allemaal kan, maar uiteraard ben ik geen poessy en zeg ik dat het een goede oefening is om van mijn (beginnende) kipfilets aan mijn bovenarmen af te komen (Peet :-P) Hoewel Denise vind dat ze meer kipfilets heeft en Nathalie dezelfde maat als mij heeft, wat mij, met mijn 11 jaar leeftijdsverschil weer een beter gevoel geeft ;-)
De hormoontest gelovende zou ik bijna (ja, bijna) op vrouwen vallen, nep, nee, da's dus toch echt niet waar! Ik mag best omkijken naar een mooie vrouw, maar het enige goede van mijn dag Brisbane waren de mannen in pak. Eerder heb ik mijn verbaasd over het niveau waar de broeken hier gedragen worden. Okay, een bouwvakkersspleet kun je overal ter wereld bewonderen, maar de ' kniehoogtebroek en kijk mij wat voor boxershort ik draag', zie je hier niet. Maar wanneer zo'n broek een beetje hoog en strak zit, kun je tenminste een goede gok doen voor wat betreft de inhoud (van de achterkant No ;-) Een breedgeschouderd lijf, ik bedoel een strak overhemd, erboven, want voor een colbert is het natuurlijk veel te warm. Hoewel ik mij dat afvraag, gezien de onderonsjes, lijkende op volledige meetings, tijdens de lunchbreak in de koele supermarkt in downtown Brisbane. Een kantoorjob in town, misschien toch zo slecht nog niet ;-)
Gelukkig ben ik fexibel in het veranderen van mijn mening (voor vrienden: wispelturig). Bij het zien van de cowboys was ik de Brisbane men vergeten. Zijn wij dan echt zo banaal? Gaan onze vrouwelijke hormonen op pad wanneer ze een man zien die een stier of een wild paard berijdt??? Moeten wij dezer tijd gered worden uit het vuur en is daarvoor nodig een gespierde man die alle gevaren weerstaat? Of ben je gewoon niet goed wijs wanneer je je leven waagt just voor fun? Voor hen schijnt het de normaalste zaak van de wereld te zijn, zo normaal, dat je het eea bijna op de automatische piloot doet en dan... ja... zo vloog cowboy (door mij nummer 1 genoemd) toch mooi door de lucht toen hij iets te laat was met het hek sluiten en de stier hem te pakken kreeg. Afvoer richting ziekenhuis. Aan een kant van de arena staan er aardig wat cowboys op een rij, een hand op het hek boven hen, je zou jezelf voortdurend in veiligheid kunnen brengen, maar waarom het risico nemen, afwachten tot de stier langs komt en dan jezelf net wel of niet op tijd omhoog trekken, da's toch veel leuker? Afvoer nummer 2. In ieder geval geniet het publiek. De spanning is om te snijden. En wanneer je 8 seconden op een wild paard kan blijven zitten, dan ben je de man! (Toch niet mijn man) Nee, een man die het leven net zo ingewikkeld kan maken als dat ik ben... euhmm, ja. Nee, geef mij de man uit Brisbane, in pak, op de farm, toch wat ambitie, stier berijdend, kunst als hobbie, niet zeuren maar doen, lange avonden pratend, gevoelig, vrij en trouw??? Zoveel tegenstellingen als dat ik kan bedenken, lijken allen begeerlijke wensen. Uitersten... Maar goed een ingewikkelde contact advertentie is dit niet.

Nog even en Marian en Ed gaan er vantussen. Hun zoon, James, 18 jaar oud, ophalen van het vliegveld in Brisbane om hem vervolgens te brengen naar zijn nieuwe apartement. Ook ik heb James al gesproken, dat weet hij alleen niet meer. 10 uur des morgens hier, is 2 uur 's nachts in Venetie, en wanneer je dan naar het huis van je ouders belt, moet je wel stomdronken zijn... In ieder geval hield hij al van me ;-)
In Nederland krijg je te horen welke planten je water moet geven wanneer je op een huis past, nou heeft dat geen zin hier met 15 hectare in totale droogte. Dus krijg je te horen wie je moet bellen wanneer je met een slang te doen krijgt. Ieder dorp/stad heeft daar iemand voor. Slightly different I suppose... Dat telefoonnummer zal ik vast onthouden! “Kun je ze ook bellen wanneer je van die super, supergrote spinnen tegenkomt?” Helaas luidt het antwoord “Nee, die moet je zelf opruimen.” Tot nu toe was Ed namelijk mijn held hier. Er zijn hier namelijk echt mega, mega spinnen, familie van de huntsman, maar die zijn goed volgens Ed. Ze eten de insecten, bijvoorbeeld kakkerlakken en ze rennen voor mensen weg. Maar wanneer je hen niet ziet en ze per ongeluk aanraakt of laat schrikken, zullen ze je dat laten weten, pijnlijke beet, maar niet dodelijk ofzo, okay, slik. Er zijn ook vrij grote dunne spinnen, welke enorm giftig zijn volgens Ed, maar ze kunnen niet door je huid heen bijten, hen kan ik inmiddels hebben. De Redback spider heb ik hier nog niet gezien. Het schijnt dat je hele huid dan loskomt, misschien kun je 'm op je gezicht laten bijten en op die wijze een gratis peeling ondergaan. Bullshit talking offcourse... or... 'don't piss my back and say its raining', Ed leert mij slang, Ozzie language, not very ladylike ;-) Of zoals nu: “A blind man on a galopping horse would be glad to see that” -> Ed is tevreden met het fundament voor de kruidentuin.

Wanneer ik met Marianne in haar sportwagen (zie pic.) naar Woodgate beach rijdt, blijkt dat er toch veel meer is dan oppervlakkigheid. Ze vertelt allerlei persoonlijke dingen, don't tell Ed. Last night (Marianne is nu in Brisbane op zoek naar een apartement voor hun zoon), vertelt Ed mij everything he likes and dislikes about Marianne, don't tell her that. Okay, mijn mond is gesloten. In Woodgate beach is het alsof wij 1 grote familie zijn. Dit is een ontzettend mooi strandje aan de oostkust wat gelukkig nog niet door toeristen is ontdekt. Er komen ook wat vrienden en het is gezellig. Het rondtouren in de auto in Woodgate levert ook wat moois op, het zit daar namelijk vol met kangeroo's. Iedere man met zijn harem (ja, boys, misschien is terugkeren als kangeroo toch beter dan als hond). Deze mannetjes worden aardig alert wanneer je uitstapt. Hij begrijpt niet waar je foto's van wil maken. Hij is reusachtig en zo powerfull wanneer je zijn lijf met spieren bekijkt. Zoals Ed zegt “Kom niet tussen hem en zijn harem.” Maar de meiden lijken zo onder de indruk dat ze vergeten respectvol met deze dieren om te gaan. Een bewoner schreeuwt naar ze en wijst ze daar op. Ik kan mij voorstellen dat ze hier afentoe zullen denken 'those bloody toerists'.

Al verdien ik nu geen centjes, het kost mij iig ook niet. En langzaam maar zeker krijg ik steeds meer adressen van mensen waar ik welkom ben om te vertoefen.
Deze week wil ik nog steeds langs de highschool hier gaan. Om wat te praten met Fea, een teacher in hospatality and home economics, jouw ding Fernan. Al is het niet voor een job, dan ben ik gewoon sowieso toch benieuwd naar hoe het eea hier in onderwijsland in elkaar zit. Hoewel ik natuurlijk niet in mijn werkkloffie heen kan en Marian mij al haar garderobe heeft aangeboden, ik mag pakken wat ik wil. Okay. Thnx! Want solliciteren op flipflops (slippers) is geen goede binnenkomer.
Inmiddels heb ik een artikel geschreven voor een magazine hier. Sta ik in de weekkrant van de Rotary Club en nodig ik mensen uit om naar de wijngaard te komen. De klanditie stijgt. 31 oktober wordt het einde van het festival van Bundaberg en omgeving hier gehouden. Andrew (de kunstenaar) showt zijn deze maand gemaakte stukken, we hebben een tentoonstelling van stukken gemaakt door de leerlingen (oa een portret van mij... in metaal... ach ja koelbloedig, of was het ijzersterk?) en er is poetry, love that! Heb wat plannen gemaakt hoe alles er dan uit kan zien, we zijn nu druk bezig om het eea in orde te maken. Zojuist zei ik tegen Ed, wie weet, wanneer alles dan zo tip top in orde is, ga je het misschien nog wel drukker krijgen daarna. Hij geeft aan dat dat goed is, want dan kunnen ze iemand in dienst nemen, die de boel kan draaien, zodat zij wat van hun oude dag kunnen gaan genieten. Ik zeg hem lachend dat ik dan zal solliciteren. Waarop hij aangeeft dat ik de baan dan heb ;-)

Ik blijf nog even hier, in ieder geval tot begin november...

Al is dit nog niet half van wat ik hier allemaal meemaak en doe, grote lappen tekst zit je waarschijnlijk niet op te wachten op een boring regenachtige zondagmiddag ;-)
Lieve No, hoe'st met de kleine zit ie er nog in? En Maryse bij jou ook alles goed in de buik?
Jarg, vond het leuk weer iets van je te horen, hoe'st? Mir, thnx voor je berichtje.
Oma, hang in there!

“Weet mij in je hart aanwezig,
ik ben altijd in de buurt,
een vage grens scheidt ons,
die slechts is zolang hij duurt.”

Pap en Dini sterkte. Jas fijn je gesproken te hebben. He broer lief, leef je nog? Mam thnx voor het bijhouden van de NL zaken. Enne Marijn... vertel eens wat is er gaande? Peet, waar blijft je mail? DJ keep your head up high. Agnes, love your stories, dacht even waar is ze, maar de volgende dag was je daar alweer ;-) Annet hoe gaat het? Houdt je je hoofd koel, laat je niet gek maken...zen Vanes, hoe'st met de knie? Lee, nog nieuws? Chuck, ik dacht zaterdag aan je. Maui... time will tell what to do... Isa, weer helemaal into working life? Hoe gaat de stage?

En voor iedereen die ik hier niet heb genoemd, ook naar jullie ben ik benieuwd. Jullie berichten zijn plezierig om te lezen, hier of per mail (j.hollenberg@hotmail.com).
Al heb ik het hier enorm naar mijn zin, denk wel aan jullie ;-)

Ray of sunlight,
Jen.