Wanneer Overgave,Vertrouwen en Samen geen keuze is

Deze titel bijna een maand geleden geschreven. Er lijkt geen tijd te zijn om te beschrijven wat er allemaal plaats vindt. Althans ik neem deze tijd niet. En nu, nu zo aan het einde van mijn verblijf in Bolga een terugblik op de afgelopen periode.

Tjee, wat hebben deze woorden mij de afgelopen jaren kunnen bekoren. 3 woorden, 1 zin, voor mij aardig wat weekenden, workshops en boeken om hier bewust van te worden en om ook in te kunnen zetten.
Als klein kind misschien wel gehad, gaande weg verloren om vervolgens te hervinden.

Maar hier is die uitleg niet te bevatten. Daar alles hier om draait en het de normaalste zaak van de wereld is, men kent niet anders.

Eerder had ik bedacht om voor wat betreft de beschrijving van de ervaring van de begrafenis van mijn collega Vero te verwijzen naar de blog van Tes. Het is namelijk best eng hoe wij met elkaar vergroeid lijken na 3 maanden samen zijn. We ervaren dingen hetzelfde en wellicht lijkt het alleen zo daar wij dezelfde culturele achtergrond delen, in tegenstelling tot de mensen om ons heen. Maar elkaars gedachten lezen, kijkend naar alle drukte en beide hetzelfde detail erin zien. Bijzonder.
Zij schreef mijn gedachten en ik haar titel “Sta stil en loop door”; www.tesschmeink.waarbenjij.nu

En nu, zo hier, wil ik het toch op die wijze doen. Daar ik de energie niet voel om het gehele proces, wat best heavy was, nu opnieuw in te gaan.
Al was het vreemd hoe ik na de begrafenis en de lange weg terug bruisde van de energie. Waar het vandaan kwam geen idee. Een ontlading misschien? Al heb ik ook sinds 1 dag normale ontlasting en geen maag-/darmklachten meer. Net voordat ik er een eerste antibiotica pil in stop. Op aanraden van het ziekenhuis, ondanks alle testuitslagen welke niets uitwijzen. Ze geven zelf namelijk aan niet alles te kunnen testen. Na 1 pil antibiotica houd ik het toch voor gezien. Dat is ook niet goed voor je lijf en ik heb er gewoon vertrouwen in dat het nu, na ruim een maand toch echt goed is.
En dus na de heftige zaterdag, bedacht ik mij dat ik nog wel een dansje wilde wagen in de plaatselijke club. Maar ja, mijzelf afvragend hoe ik daar ging komen, belt mijn buurjongen op of ik zin heb om erop uit te gaan. Goh... kon ie het lezen?
Het loopt langzaam tegen twaalf uur voordat we erop uit gaan, ja ja, het lijkt NL wel. Op weg naar de club zegt meneer alleen dat ie eigenlijk wel ff gedag wil zeggen op een verjaardag van een vriend van een vriendin. Mij wordt om toestemming gevraagd. Ja hoor, waarom niet. Hij vertelde alleen niet dat het een uur rijden verderop was.

Tot hier was het verslag een maand geleden geschreven. Nu, halverwege januari, lijkt het niet meer belangrijk hier verders op in te gaan ;)

De maand december was gewoon vol, heel vol...

Flex probeert mij te versieren, maar ik kies voor Muni. Ik ben ervan overtuigd dat hij homo is en laat hem daardoor zeer dichtbij komen, ook letterlijk, tot blijkt dat ie dat toch niet is, oeps vergissing. Maar ik voel me enorm op mijn gemak, we lachen ons het apenzuur en vrijen ons het rambam ;) Hij vertelt mij veel, heel veel. En ik luister en vraag naar meer. Ik leer de Islam op andere wijze kennen, hoewel ik deze eigenlijk helemaal niet echt ken. Zijn overtuigingen en overgave raken mij.
Ik leerde hem kennen op mijn trip met Tes naar Mole national park. Eindelijk de olifant.... :) Helaas heb ik geen camera en doe ik het met de foto's van anderen. Maar wat een prachtbeest is het toch, zo kolossaal, sterk, bedachtzaam, oplettend en vredig op een bepaalde manier. Naar mijn idee schreeuwt ie het wel aan alle kanten uit om met rust gelaten te worden...

Terug in Tamale nemen Tes en ik afscheid. Ze gaat haar zus oppikken en voor 3 weken reizen. Ik zal haar missen.

Op het werk richt ik mij op de evaluatie van de afgelopen periode van het SPEEK project en tegelijkertijd op de nieuwe periode na de kerstbreak. Er moet een hoop gebeuren en ik voel mij nog niet klaar om Bolga te verlaten en dus besluit ik om 21 december Bolga niet te verlaten, maar te blijven... tot een week na de kerstvakantie.

De dag voor Kerst slaat het noodlot toe. En ik voelde het, ik voelde het zo. Ik wil de weg oversteken op weg naar de haarmevrouw, ik stond al heel lang te wachten, het is gekkenhuis. Dan in de overtuiging dat er niets aankwam. Baf, licht uit, geen idee. Ik open mijn ogen en lig op de weg. Ik heb het idee dat de rechterkant van mijn gezicht is weggeslagen en ik kan niks. Ik word echter opgetild en achter op een motor gezet, waarvan ik later hoorde dat deze mij geschept had. Ik bloed op allerlei plekken, ben misselijk en overtuigd van een verminkt gezicht. Het bloed komende van mijn hoofd baart mij zorgen. Eigenlijk kan ik helemaal niet achter op een motor zitten in deze toestand, en toch kan het wel, het is namelijk de enige manier om zo snel als mogelijk bij het ziekenhuis te komen.
De dag ervoor is mij de liefde verklaard, door het appetijtelijke stukje vlees, waar ik eerder over schreef. Alleen tja, hij zat achter Tessie aan en die is er nu niet meer... Nou ja, da's ook een zeer interessant verhaal hoe dat hier gaat. Veroveringen, versieringen, respecteren en afwijzingen, volledig anders. Ik weet dat ik mezelf heb voorgenomen alleen nog maar activiteiten te ondernemen vanuit liefde. Ten volste. Nu bedacht ik mij dat het wellicht ook interessant is hoe de liefde tussen een man en een vrouw beleefd wordt over de gehele wereld in diverse culturen. Hoe verloopt dat proces, wat kan wel en wat niet. Tjee, kan ik mezelf daar niet ingooien en er vervolgens een boek aan wijden?! Lijkt mij wel wat een 'ode aan de liefde', een reis over de wereld. Maar dit boek zal dan echter altijd mijn ogen behouden. Hoe langer ik hier blijf, hoe meer ik te weten kom, hoe meer ik mij op mijn plek voel en er tegelijkertijd achter kom dat we zo ver weg van elkaar staan.
In ieder geval bij aankomst in het ziekenhuis blijkt deze meneer in kwestie daar al te zijn. Er wordt goed voor mij gezorgd en opnieuw geef ik me helemaal over. Ik kan namelijk niet anders. Iedere beweging met mijn hoofd doet pijn. Ik lig stil en geef mij over aan de injecties en wondverzorging. Hoewel... het infuus weiger ik. Ik vraag waarvoor, weer allerlei antibiotica en meer, dat lijkt mij overbodig en dus gebeurt het niet. Om de hoofdwond te behandelen, willen ze mijn dreadie afscheren en toch ook daar kom ik in protest, volgens mij hoeft dat namelijk niet, een klein beetje eromheen mag wel. Mijn haar is me heilig en toch ook niet, maar ook dat is een apart boek.
Collega's, vrijwilligers, familie, iedereen passeert mijn bed. En Kev, de appetijtelijke meneer, verzorgt mij alsof ik zijn vrouw ben. Muni woont gelukkig in een andere stad en lijkt nu ver weg.
Kev is op een andere manier relaxt om mee om te gaan. Hoewel dat ten tijde van dit schrijven alweer een stuk minder is. Hij is de enige Ghanees die ik heb leren kennen, die niet 'strict' gelovig is, oftewel de islam of het christendom aanhangt. Wellicht heeft het ermee te maken dat zijn vader, Mohammed, moslim is en zijn moeder Mary, christelijk. Dat kan hier dus prima. Mams gaat naar de kerk, paps naar de moskee en de kinderen mogen kiezen. Maar hij gelooft wel, waarin dan? In het zijn van een 'goed' mens en vele zaken meer... ook wel heel veel zaken, in de wereld van magie en traditional worshipping waar ik echt niet bij kan, maar waar ik graag meer van wil weten.

In de 2 weken kerstbreak herstel ik langzaam maar zeker. Mijn gezicht lijkt weer redelijk normaal, op wat oogschaduw een een verdikking die lijkt versteend na. Lopen gaat alleen nog steeds lastig en de hoofdpijn verdwijnt heel langzaam.
Oud en nieuw vier ik samen met Mariet, Kev en Ibrahim om het kampvuur in Karimenga. Karimenga, daar waar ik zo graag kom. Daar waar mijn telefoon het snel begeeft omdat er geen electriciteit is. Waar ik om het vuur zit, de sterrenhemel bekijk, luister naar verhalen, zo nu en dan drum en dans en dans en dans... Hier opent mijn hart, gaat mijn verstand met vakantie en komt mijn lichaam tot rust. Fantastisch voor oud en nieuw. Een terugblik op het afgelopen jaar en een lijst met verlangens voor het komende. De nacht breng ik door op het dak, onder de sterrenhemel, hoewel deze zich nu enigszins verschuilen achter het heldere maanlicht. De maan welke mijn pad constant verlicht... en nu ook het goddelijke lijf van Kev ;)

1 januari maakt echter plaats voor Tamale en Muni. Ongelofelijk, maar waar, heeft hij die maandag voor Kerst op exact hetzelfde tijdstip een ongeluk gehad. Alleen was hij degene die de motor bestuurde en de antilope in Mole National Park het andere slachtoffer. Ook hij lag dus met Kerst in het ziekenhuis. En dus lopen we samen mank door Tamale. De reis wordt vervolgd naar Larabanga, waar hij vandaan komt, zodat ik mij kan aansluiten bij een ander reizend gezelschap. Maar helaas, binnen dat gezelschap is een dame in kwestie zo ziek geworden dat de reis gestopt wordt door een tussentijds ziekenhuis bezoek en bij mij komt de ene bus niet opdagen om verder te gaan en de volgende ook niet. Iedere mogelijke trotro rit lijkt ook onmogelijk vol en dus zit er niets anders op dan in Larabanga te blijven. Nou ja, in dit dorpje van plus minus 5000 inwoners, met de oudste moskee van Ghana, valt niet zo veel te beleven en dus huren we een motor, om weer Mole National Park in te trekken en een duik te nemen in het zwembad van het enige hotel hier.
Het noodlot tart echter opnieuw de terugreis uit Mole National Park. Ik ben als de dood achter op de motor en sla een diepe zucht van ontlading wanneer hij mij afzet, om vervolgens er zelf vandoor te vliegen om nog iemand op te pikken. Maar zo'n 50 meter verderop, opnieuw een antilope, opnieuw onderuit. Het feit dat zijn telefoon geen credit meer heeft en de mijne geen batterij, maken het er niet gemakkelijk op. Gewond weten we de medische post te bereiken. Hoe men daar te werk gaat, wanneer je überhaupt de mazzel hebt dat er iemand bereid is erheen te komen, valt niet te beschrijven en vanuit een westerse gedachte al helemaal niet te bevatten. De dagen erna speel ik dus, zelf nog hinkend, voor zuster en trekken we gezamenlijk weer terug naar Tamale, waar ik na 3 weken herenigd wordt met Tessie!!!
Yeah! De gehele trotro rit hebben we nodig om bij te kletsen. Blijkbaar zo uit ons doen, herkennen we de omgeving eigenlijk niet en vragen ons af of we daadwerkelijk in de juiste trotro zijn gestapt met Bolga als eindbestemming.

De week na de kerstbreak zou ik dus blijven omdat het een drukke week zou worden, daar de tweede ronde van het SPEEK program de week daarop op de scholen zou moeten starten. Woensdag de 16e zou ik dan toch echt vertrekken. Zo kon ik ook nog mooi de verjaardag van Tes en van Marjet meemaken en de komst van Marly naar Bolga. Deze dame las afgelopen oktober mijn blog, we raakten aan de praat en nu, nu is ze hier ;) Zo gaat dat.
Maar helaas kunnen we de week na de kerstbreak niet aan het nieuwe SPEEK program werken, daar er veel is misgegaan met de dataverwerking van het onderzoek naar de effectiviteit van het SPEEK program en dus vult de week zich in alle hectiek met een probleemoplossend vermogen, stressend, om uitgeput de deadline te halen.
En de geplande drukte verplaatst zich dus een week. Waarop ik besluit om zaterdag 19 januari toch echt Bolga te verlaten.
Vandaag, nu, woensdag 16 januari, denk ik ook terug aan gisteren...

Anderhalve week geleden was ik mijn koffer al aan het pakken, eentje dan, om deze volgeladen alvast met iemand te laten vertrekken naar het koude, kille, kikkerlandje. In een klein notitieblokje kom ik mijn verwachtingen van deze trip netjes uitgeschreven tegen. Tjee, een aantal zaken hebben plaats gevonden. Maar ook een aantal niet. Overtuigd dat creërende krachten het lot mogen helpen, vind ik een aanknopingspunt bij de prins van de laaglanden van Tongo Hills, om een waarzegger te mogen ontmoeten.
Dus bezocht ik samen met Kev, de prins. Ik wilde de 'afspraak' eigenlijk nog verzetten, daar het de laatste dag van Brenda en Anneloes zou zijn en het vandaag toch echt de verjaardag van Marjet was, maar waarop Kev mij vroeg of ik mij wel realiseerde wie deze man was. Deze man was machtig en stond op het punt om koning te worden, ik diende hem te respecteren en ruimte om een afspraak te verzetten vanwege wat vriendinnen bleek niet tot deze orde van 'mogelijk uitstel' te behoren. Dus begaf ik mijzelf daar gisteren heen. De prins vertelt magische verhalen en laat mij kennis maken met zijn derde vrouw, een Duitse, overigens 15 jaar ouder dan hij. Onze zit word omgeven door familiegraven. Geiten, koeien, mensen als in jong en oud, komen aanwaaien, vragend om geld en voedsel, om vervolgens met deze vervulling weer in het niets te verdwijnen...
Gek genoeg is daar ook een vlaag van verstandsverbijstering, waarin dit leven 'even' niet 'werkelijk' blijkt. Maar ja, wat is echt, wat is waar? Ik realiseer mij dat 1 ding heel duidelijk buiten kijf staat, ik ben er weer in geslaagd mij zelf grotendeels te verliezen in mijn werk, te vluchten in mijn oude patroon, om mijzelf maar niet te hoeven openen voor dat alles waarin mijn hart vreugde sprongen maakt, afgewisseld met diepe afdalingen naar pijnlijke bestemmingen.
Dan neemt de prins mij apart; de beste meneer de waarzegger blijkt hier nog niet te zijn, deze zal men morgen, vandaag dus ;), uit een dorpje ophalen, zodat ik hem morgen kan bezoeken.
De prins vroeg zich echter wel af, wat ik dan aan de beste man zou willen vragen. Nou ja, ik hoefde hem daar geen deelgenoot van te maken, mits ik het zelf maar weet.

Tja, da's eigenlijk best een goede, waarom wil ik naar een waarzegger?

Wanneer men in overgave en vertrouwen kan leven. Wetende dat men er nooit alleen voor zou staan...

Met alle liefde van de wereld,
in een zachte omhelzing,
in het licht van een zonnestraal....

Jennifer.