When will we see God? Part 2

Tja, wanneer je met deze vraag erop doelt, hem pas te zullen zien wanneer je aardse leven hier stopt, dan blijkt dat voor een ieder anders. De een lijkt geluk te hebben en de ander niet.

Eind oktober gaan Tes en ik weer een weekendje naar Tamale. De nacht voor vertrek heb ik het niet zo fijn, het loopt er aan 2 kanten uit, maar met wat pillen erin, weet ik mezelf in de trotro te stoppen. Het is immers het laatste weekend van Linda en wij nemen graag in stijl afscheid van haar.
Eenmaal in Tamale, toch maar even rusten in het hotel. Het lijkt wat beter te gaan en dus sleep ik mezelf graag naar de traditionele dansavond. Ik geniet met volle teugen. De bongo's praten en de lichamen praten terug, of eigenlijk andersom, de dynamiek. Ik houd mijn buikje tegelijkertijd vast, maar dit is toch echt helend.
Verleidende blikken van Cecile, Tes en Linda, weten mij over te halen ook nog een bezoek te brengen aan de tent die onlangs geopend is, de bovenste verdieping van een afgelegen hotel dat verders nog niet in gebruik is. Na wat zwetende, schurende dansjes, worden we weer veilig afgezet bij het hotel. Daar is mijn maag blij mee.
Echter gedurende de nacht verslechtert de situatie. Ik krijg ook weer koorts. Op een gegeven moment besluiten Tes en Cecile dat ik naar het ziekenhuis moet. Graag verzet ik mij, maar kom op dat moment tot de ontdekking dat enig verzet met mijn lichaam in ieder geval niet meer tot de mogelijkheden behoort. Shani, een Ghanese vriend, vergezelt ons. Ik lig in de taxi, naast de chauffeur met een emmer tussen mijn benen, want het loopt nog steeds aan 2 kanten. Eerst naar het ziekenhuis waar Cecile (ook vrijwilliger uit NL) werkzaam is. Ik lig op een aantal stoelen. Cecile meet mijn bloeddruk en suiker. Echter de nog 2 aanwezige dokters, willen eigenlijk graag naar huis en dus kan ik niet worden geholpen. Dus weer de taxi in. Ik lig met mijn hoofd uit het raam en vervloek op dat moment heel Ghana met alle mogelijke inwoners en hun manier van doen. Vervolgens is er overgave. Terwijl ik in de eerste taxirit nog vroeg om vertrouwen en kracht.
Onderweg naar ziekenhuis nummer twee, jawel Tamale, klein New York ;), telt wel 2 ziekenhuizen! Maar tussentijds vertelt Shani de taxichauffeur elders te gaan, waar ik hem later dankbaar voor ben. Dit is een prive kliniek en na enig moment mag ik plaats nemen in de VIP-room, waar slechts nog een enkel ander onbemand bed staat en waar een badkamer aan gekoppeld is! Jaja, een toilet! En dat is best handig wanneer je... nou ja, dat weet je inmiddels wel.
Het lab is alleen dicht en dus gokt men; malaria en gastro enteritis, wat heel ingewikkeld klinkt maar niet meer is dan een infectie/ontsteking van het maag-/darmstelsel, zonder dat men heeft vastgesteld welke bacterie/virus of parasiet deze commotie veroorzaakt. En dus krijg ik een infuus, en wordt het ene flesje na het andere binnen no time door mijn aderen geflusht, gek, daar doen ze dan weer niet zo lang over als in NL. Terwijl mijn arm in brand staat, verzachten de pijnstillers de verkrampingen van mijn maag en darmen. Nog een aantal injecties en langzaam zak ik wat weg. Ondertussen heeft Linda zich met vriend bij ons gevoegd, met food van de 'afhaal Ghanees' mijn maag keert zich nog 3x om, maar de rest geniet met volle teugen. Ik baal eerst dat ik Bolga de dag ervoor heb verlaten, maar ben uiteindelijk enorm blij. Ik had geen beter team om mij heen kunnen wensen. Cecile, een Nederlandse en lerende voor verpleegkundige, welke een oogje in het zeil houdt en de zaken met mijn verzekering regelt, Tes, mijn maatje, die mij altijd aan het lachen maakt en Shani, welke weet waar wel en waar niet te gaan en toch een stuk beter dan ons kan communiceren met iedere andere Ghanees.
Al heb ik toch tussen de pijn door wat afgelachen in de nacht die erop volgt met de mannelijke verpleegkundigen. De humor, en dan met een stalen gezicht,welke andere spieren doen verkrampen. “Are u afraid of dying?”....Euhh...No... “Ok, otherwise I would have kicked you out of the hospital.”
De volgende morgen kan ik alweer op mijn benen staan. Justice, de vriend van Lianne (een vriendin uit NL), wonende in Tamale, komt me opzoeken, helpt bij ontslag en met een verdere zak vol medicatie beland ik terug in het hotel. Na wat rust en een klein loopje, begint het te regenen. We schuilen in iemands winkel. De bongo's worden erbij gehaald en heel, heel zachtjes deint mijn lichaam mee. Tot ik word gedwongen mee te spelen, wat ze uiteraard reuze gezellig vinden.
We plakken er nog maar 2 nachtjes Tamale aan vast om redelijk ok de terugrit in de trotro weer aan te kunnen.
Zo ben ik echt zo ziek dat ik denk dat ik eraan onderdoor ga, en zo zit ik in de trotro te zingen met Tes “in de trotro gaan we lekker heen en weer, in de trotro... op en neer en nog een keer, in de trotro, is het lekker warm en knus, in de trotro, kom je nooit meer tot je rust, in de trotro, in de trotro”; de andere 33 man doen niet veel anders dan slapen in een verkrampte positie, waar je lijf ook eigenlijk niets anders kan, behalve af en toe opkijken naar een aantal zingende, lachende, pratende blanken.

Ik dank een ieder voor zijn/haar beterschapswensen, voor het sturen van helende energie, dat heeft me echt geholpen.
Een vraag blijft hangen, ben ik bang om dood te gaan? De angst voor de dood, de ultieme angst. Wanneer men die weet te overwinnen, zou men dan helemaal vrij zijn?

Ik leef weer op en lig weer op bed... dans in de enige club welke Bolga rijk is, genaamd 'Soultrain', en waar je je heel even, op weg er naar toe, op een heel klein stukje in het gebouw, even in Amsterdam waant. Of op een begrafenis achter mijn huis. De hele zondagmiddag swingen mijn heupen namelijk mee op de beat van de drum. Met mijn zusje ga ik dan toch op verkenning en eindigen we op een begrafenis. Ik wil zooo graag dansen, maar durf mezelf niet in de kring te begeven, geen idee wie er is overleden? Maar ik wil wel. Dat moet die bewuste meneer vast gevoeld hebben, toen hij, net op mijn punt voor vertrek, alle stoelen voor mij aan de kant gooide en mij meenam naar de kring, om te dansen. Dus deed ik braaf wat mij werd opgedragen tot kostelijk vermaak van alle omstanders. Mijn zusje Becky vertelt mij dat een begrafenis alleen feestelijk is wanneer iemand oud is geworden. Ik vraag haar vanaf welke leeftijd dat dan is. 'Vijftig plus'

Ik heb het idee dat er ik toch nog een medereiziger op na houdt in mijn maag en darmen, welke de orale antibiotica kuur lijkt te hebben overleefd. Verder ben ik gestopt met de (extra) medicatie tegen malaria, daar ik zelf niet denk dat ik het heb, jaja, eigenwijs, altijd al geweest. Maar de week daarop maar weer ff laten testen, samen met 2 andere meiden, inmiddels ken ik mijn weg in de kliniek en nee hoor, inderdaad geen malaria.

Dan het nieuws van Mariet, een andere vrijwilliger hier, heeft een brommer ongeluk gehad. Nelleke heeft haar onthaald in het ziekenhuis en was erg geschrokken. Net als ik en Tes, toen we Mariet in het ziekenhuis aantroffen. Geschoffeld met brommer door een bus, helm in 2-en, brommer totaal verwoest, omstanders hebben zich afgevraagd hoe ze dit heeft overleefd. Dat zal zij zichzelf later ook realiseren. Tes blijft de nacht en de volgende morgen vertrekken ze naar Tamale om vervolgens naar een ziekenhuis in Accra te worden gevlogen. Het hoofdtrauma vertrouwt men namelijk niet helemaal. Ze heeft scheurtjes in haar schedel en in het noorden van Ghana, geen scan mogelijkheden. Hier zou men zeggen ik bid voor je. Wanneer vragen om heling van een vriendin tot de categorie bidden behoort, dan doe ik dat ook.
Wanneer ik het ziekenhuis in Bolga verlaat, krijg ik een telefoontje van Wahab, hij geeft ons hier frafra les, met de verontschuldigingen waarom hij niet was komen opdagen voor de les de avond ervoor, hij was namelijk net zijn zus verloren. Ik praat met hem en besluit op dat moment niet te vertellen van Mariet, hij heeft wel iets anders aan zijn hoofd.

Tjee, Tes is nog maar 2 dagen weg en wat mis ik haar!
We zijn op het werk gestart met het coderen van vragenlijsten voor het onderzoek naar de effectiviteit van de seksuele voorlichting door peer educators in de communities. Enorm saai werk! Het programma loopt op een einde. Ik geef een training aan de educators voor de laatste weken, samen met mijn collega Linda en Vero.
Jaja, ondertussen ben ik een mobiele eenheid, had het nooit verwacht en zeker niet hier, maar het stelt mij in staat om voortdurend met Tes en Mariet in contact te staan en op de hoogte gehouden te worden van de ontwikkelingen. Mijn plannen om ook naar Accra te komen, worden steeds opgeschoven, omdat het voortdurend onduidelijk is hoelang ze moeten blijven. Maar het gaat goed met Mariet. Ze heeft wel bloedingen in haar hoofd gehad, zo bleek, maar dat was van tijdens de val, dus met een flinke hersenschudding, gebroken rib, hechtingen in hoofd en been en vele schaafwonden en kneuzingen, zal ze er na rust weer prima bovenop komen. Het moment van de val is zij omringd door haar soortgenoten, engelen...

Ondertussen heeft de dans mij gevonden. Uiteraard niet zoals ik 'm verwacht had. Baba, een vriend uit Tamale, zegt mij dat zijn leraar wel naar Bolga wil komen om les te geven. Jaja, 3½ uur in een trotro heen en dan 3½ uur terug, om een dansles te kunnen geven? Ach ja, volgens Baba om de hoek van de deur. Baba geeft mij zijn naam, er gaat een belletje rinkelen, ik heb deze man zien dansen bij de traditionele dansavond en heb later zijn nummer en naam genoteerd in mijn foon en hem zelfs de mijne gegeven. Iets wat ik hier zelden doe. Hij heeft dus 1,5 week mijn telefoonnummer gehad, zonder er iets mee te doen. Dit klinkt misschien heel gek, maar op een plek als deze, wekt dat vertrouwen.
En dus app-en we en springt hij idd in de trotro. Toevallig (haha, alsof dat bestaat) ontmoet ik net de dag ervoor iemand die into dans is in Bolga en een plek heeft waar we misschien wel kunnen dansen... :) En dus heb ik zo ongeveer alle mogelijke vrijwilligers in Bolga opgetrommeld voor een dansles in een traditionele Ghanese dans.
Ik geniet volop!

Het werk is druk. Het einde van de eerste ronde van het programma. Zonder Tes, maar met Linda en Vero, werken we ons erdoor heen. Ik heb nu de motorbike van Tes en scheur wat af naar afgelegen schooltjes. Dat is echt een uitdaging, daar de weg naar sommige scholen een miniatuuruitgave van de Pyreneeën betreft. Al word ik mij ook des te meer bewust van het dodelijke verkeer hier. Ik zie ongelukken gebeuren. Er zijn geen regels en al zijn ze er wel, dan doet men er niets mee (tenzij een corrupte agent besluit geld nodig te hebben en een blanke zonder helm beboet, zoals bij Tes). En inzicht hebben in wat wel en wat niet kan, vooruit kijken, gaat hier niet op. Je merkt het wel wanneer het niet ging, maar ja, dan is het dus soms te laat. Het woord 'wachten', zoals wij dat kennen, bestaat hier dus niet, 4 uur zitten 'wachten' op een vriend hoeft geen frustratie op te leveren, maar 5 seconden in het verkeer geduld hebben, lijkt een onmogelijk gevraagde opgave.

Ik bespreek religie en de dood met Otis, een collega. We wisselen uit en horen beiden van een wereld waarvan wij ieder het bestaan niet wisten.
Donderdag bespreek ik dit met Vero, mijn 23 jarige collega. Ze is overtuigd van de hemel en vreest de dood niet. We wisselen uit; ik vertel haar van mijn vraag aan een ieder 'Waar gaat jouw hart sneller van kloppen?'; waarvan ik hier nog steeds kaartjes uitdeel, met daaraan een lucky poppet met hart. Ze begrijpt me. Ik zeg 'Better enjoy, because before you know it, you're gone and God doesn't ask for your age'.
Vrijdagmiddag herinneren we elkaar hieraan en wens ik haar 'fun' in Tamale toe, terwijl ik met een groepje vrijwilligers naar Karimenga zal gaan, the Green House, een prachtig traditioneel ecoverblijf, geleid door Ibrahim, de man bij wie ik de eerste nachten in Bolga logeerde.

De sfeer zit er goed in, in Karimenga. Al was het natuurlijk completer geweest met Tes en Mariet, want helaas zitten ze nog steeds vast in Accra om verzekeringsredenen, want inmiddels gaat het wel heel goed met Mariet.
En Fidaus, de dansleraar uit Tamale, komt ook! Yes, nog meer dans! Hij vroeg zich wel even af, of wij dan samen in een hut zouden slapen, hoewel dat voor NL begrippen gewoon prima zou kunnen, lijkt dat hier toch wat gevoeliger. Ik vertel hem dat we waarschijnlijk met z'n allen op het dak zullen gaan slapen, onder een groot muskietennet, kijkend naar de sterren.
Wij zijn al in Karimenga. Fidaus belt. Ik haal hem samen met wat jongetjes bij de weg op. Hij voegt zich bij ons en vertelt over een groot ongeluk tussen Bolga en Tamale. Tussen een bus uit Tamale en trotro uit Bolga. Ik schrik en laat het toch ook rusten.
Even later belt mijn collega Abbi me overstuur op. Vero zat in de bewuste trotro vanaf Bolga, ze is dood. Nu ik dit schrijf, anderhalve week later, lijkt het alsof het nieuws opnieuw binnenkomt. Ik geloof het namelijk nog steeds niet.
Die nacht bekijk ik de sterrenhemel. Bij iedere vallende ster vraag ik mij even af, of Vero aan het woord is. Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik alleen haar en alle momenten die we met name de afgelopen twee weken hebben gedeeld.

De volgende morgen word ik een 'goede morgen' geheten door de opkomende zon en Fidaus naast me. De rest is al weg van het dak en die woorden waren hem ingefluisterd. We hebben een gesprek over liefde. Nou ja, liefde, het leek meer op een ondervraging van zijn kant om eigenlijk gewoon uit te vissen of hij kans zou maken. Ik vind hem aardig, hij kan goed dansen en geeft goed les. Maar laat ik eens lekker kort door de bocht gaan ;) dat daar voor mij toch echt meer voor nodig is. Verliefd worden, een gevoel, welke ik slechts een aantal keer in mijn leven gevoeld heb, gekoppeld aan de aanwezigheid van een man en waarvan ik besloten heb, het nooit meer voor minder te doen. Waarom benoem ik hier specifiek 'gekoppeld aan een man', niet vanwege gevoelens jegens vrouwen, wel omdat ik het geluk heb mij regelmatig 'verliefd' te voelen, zonder dat dit gevoel gekoppeld is aan een ander persoon, materiaal of een gebeurtenis. Het is er gewoon ;) Hoewel ik dan alles dus wel een beetje door een roze bril zie ;)

Verder breng ik Karimenga door met luieren. Anderen verkennen de omgeving, gaan shea butter maken, koken, ik niet. Ik wissel uit met Fidaus of kruip in mijn boek. Ik voel mij emotioneel. Ik weet niet goed of dat komt omdat de band tussen een moeder en dochter in het boek pijnlijke herkenning oproept, of omdat Vero regelmatig op mijn netvlies verschijnt.
Tes en ik hebben gebeld en gedeeld. Gek, hoe ik haar hier, nu, nog meer mis.
Alleen het geluid van de bongo weet mij uit de luie stoel te halen en alles even te doen vergeten. Fidaus geeft me les en met wat Ghanezen drummen we samen het ritme van onze dans. Welke uiteraard volgde.
Fidaus nodigt mij uit om met hem mee te gaan naar Tamale naar de bruiloft van zijn oom de volgende dag, maar ik bedank. Ik zou morgen appeltaart gaan maken voor de verjaardag van mijn sister/hostmoeder hier, maandag. Al voel ik me daar helemaal niet voor in de stemming.

Na liftend zondag thuis te zijn gekomen, blijkt de domper nog groter. Een oom is overleden en een vriendin van mijn sister/hostmoeder zat ook in de bewuste trotro, met haar 2 kinderen. De beste man is in 1 klap zijn hele gezin kwijt. Ze kwamen naar Tamale, voor zijn diploma uitreiking. Waar ook mijn collega Otis zijn diploma in ontvangst mocht nemen, in plaats daarvan mocht hij naar het mortuarium om Vero te identificeren. Gelukkig voor Otis, had zijn vrouw besloten pas de volgende morgen te komen. Niemand uit de trotro heeft het overleefd. John wist mij 's avonds te vertellen dat hij gestopt was op de plaats van het ongeluk. De Metro Mass bus (van hetzelfde soort als welke Mariet had aangereden) was geborgen, maar de trotro viel niet te bergen, deze leek in duizenden stukjes uiteengevallen te zijn. 36 doden.
Enigszins opgelucht ben ik dat Comfort, mijn sister/hostmoeder, aangeeft dat er niets te vieren valt en dus geen taart. Mijn tranen, die er even niet leken te mogen zijn in Karimenga, stromen. Met zware benen, begeef ik me naar kantoor om de motorbike van Tes op te halen. Lopend is deze weg best lang. Althans hij leek nu heel lang. Eerst loop ik om, daar er op mijn normale route een begrafenis gaande is. Daar dit geen feest is, trek ik de conclusie dat het een jong persoon betreft. Ieder aanbod voor een lift sla ik af. Vero leek in Karimenga best ver weg, maar hier heel dicht bij. Ik passeer het eerste kantoor. Ik had gehoord van de rode linten, gebonden om de diverse deuren van het kantoor, omdat 'versieren' hier een heel raar woord is. De aanblik bezorgt mij een brok in mijn keel. Ik loop verder. Op weg naar het tweede kantoor, waar ik werk en ook Vero. Anneloes en Brenda, ook 2 vrijwilligers hier, wachten hier buiten op me. Ik kom aan, stap binnen en zie haar lege stoel, haar agenda en kleurrijke pen, net als zij zelf altijd was. Haar te gekke zwarte leren schoenen liggen er ook. Op alle papieren, voor de verwerking van de coding staat haar naam. Het laatste pakket; Vero and Jenni. Mijn tranen branden en toch kan het niet waar zijn.

Ik ga terug naar huis. Ik tel af, af tot het moment dat Tes belt dat ze er weer is. Want ze komen vandaag uit Accra! Dan belt Tes en ik ren naar buiten. Het pad af, tot Tes en ik elkaar huilend in de armen vallen. We praten. Zo fijn om dan met iemand te praten die je begrijpt. Tes herinnert mij tevens aan het feit dat wanneer Mariet dat ongeluk niet gehad zou hebben, we het weekend daarvoor naar Karimenga geweest zouden zijn en dat weekend naar Tamale, zoals we eerder hadden bedacht en dus in dezelfde trotro van het ongeluk gezeten zouden hebben.
Ja, dat is waar, wat moet je daar nu op zeggen?

Net als de volgende dag op het werk. Iedereen in rouw, of r(au)w zoals een dierbare vriendin het met recht eerder schreef. Ik weet niet hoe ik mijn collega Otis, met wie ik het die week had over de dood, specifiek die van jonge mensen en geliefden, onder ogen moet komen. Wat moet ik zeggen? Ik geef een knuffel en hij knijpt me in mijn handen.
Die dag wordt er niet gewerkt. We gaan ergens eten en drinken en praten en praten.

De volgende twee dagen werk ik me door haar papieren heen. Ze zou het me maandag allemaal uitgelegd hebben...
Ik besluit toch een taart te bakken, daar ik alle ingrediënten al in huis had gehaald, zonder mixer, maatbeker of weegschaal, doe ik mijn best en het resultaat mag er zijn. Met recht doop ik de taart tot 'Comfort' taart.
Donderdag trek ik het niet meer. 's Morgens nemen we afscheid van Petra, een lieve meid, welke Tes en ik hebben zien komen, en weer gaan. Ik wijt mijn toestand aan een nog steeds onbekende medereiziger welke in mijn maag-/darmstelsel huist, sinds mijn avontuur in Tamale. Dit put me uit. Anderzijds denk ik bij het opschrijven van dit verhaal ook een andere verklaring te hebben gevonden.
Om mijzelf blijkbaar emotioneel nog even verder te duwen, lees ik het boek uit, welke pijnlijk herkenbaar is, in de band met mijn moeder en andere mogelijke, of liever gezegd onmogelijke, liefdes.
Op aandringen van John, bel ik Nelleke, welke in het ziekenhuis werkt, omtrent testmogelijkheden om te kijken wat er met mij aan de hand is. Da's prima, de volgende dag zou kunnen.
Verbaasd ben ik wanneer Nelleke me dan ook om 6.30 uur 's morgens belt. Nu is dat tijdstip hier vrij normaal om te bellen, maar zo ingeburgerd ben ik nog niet en ik verwacht nog niet in het ziekenhuis te hoeven zijn. Nelleke klinkt wat overstuur. Het zusje van haar vriend Baba is gisteren in het ziekenhuis gebracht. Het was onduidelijk wat ze nu 'precies' had, maar al langere tijd last van 'bepaalde' aanvallen. Nelleke had tot de avond voor haar gezorgd en nu, nu was ze dood. 19 jaar.

Tja, wat kan ik zeggen... de dood.
Wacht ie op jou, of op mij, of misschien wel allebei? En wat zul je dan zeggen wanneer je God ziet? Zul je hem bedanken, net zoals Andy eerder wilde doen, of heb je hem wat te vertellen? Over hoe jij je passie hier op aarde hebt geleefd, ten volste vanuit je hart en zonder angst?

Meer over praten met de goden op traditionele wijze leren we het afgelopen weekend in Tongo Hills. We zijn weer even toerist. Hoewel het avontuur wellicht wat interessanter wordt gemaakt doordat we op stap zijn met een Ghanese vriend uit Bolga (al ben ik vegetariër, beschouw ik dit als appetijtelijk vlees, wat je wel zou begrijpen wanneer ik er een foto van zou maken met mijn niet werkende camera, bovendien heeft ie alleen oog voor Tes, wat ik dan weer best begrijp).
Zo gaan we eerst bij een prins op bezoek, om toestemming te vragen om zijn land te betreden, vervolgens gaan we naar het paleis van de chief. We buigen voor de beste man, welke 'zorgt' voor zijn vrouwen en kinderen, welke allen in het paleis wonen, namelijk 348 totaal... We vallen van de ene verbazing in de andere, totdat het hun beurt is, wanneer wij ons bovenlijf moeten ontbloten om de shrine in te mogen. Deze tempel bevind zich in een grot. En dus klimmen we met onze enorm witte tieten (het enorm duidt op het 'witte') de heuvel op en wringen ons door gesteente om de grot te betreden. Ik schreef eerst 'bekleden', maar ja, dat deden we daarna eigenlijk ook. Liggend op het gesteente, met de vallei achter ons, rollen de zweetdruppels onder ons vandaan om zich vervolgens met elkaar te vermengen en met de geur van de dood, van alle dierlijke offers welke hier de dood hebben gevonden en waarvan genoeg overblijfselen zijn om je daaraan te herinneren.
In de ongemakkelijke posities proberen wij ons te focussen op het stellen van vragen, wat niet al te best lukt. Gelukkig is Tes vaak mijn gedachten en ik haar woorden en andersom.
Vervolgens hadden we gehoord dat je ergens kon vragen om brownies en dat wilden wij wel! Echter de prins belde Kev en dus moesten we toch eerst weer langs de prins om wat te drinken en eten. (Weer eens een andere Prins, dan het café aan de prinsengracht, waar ik mij regelmatig met dates begaf, zonder het ooit een prins opleverde ;) Vervolgens toch nog de brownies en een soort van burrito!!! We moesten er wel bijna 2 uur op wachten, maar ja, verser kun je het niet krijgen, de boodschappen moesten namelijk nog gedaan worden :)
De dag sloot ik af met een bezoekje met Nelleke aan het ziekenhuis. Deze keer geen muggenspul gesmeerd, want iedere keer wordt ik toch nog gestoken en dus lijkt het niet echt te helpen. Echter nu, zonder spul, betreft het resultaat na plus minus een uur buiten te zijn geweest, meer dan 40 bulten erbij. Al komt er nu misschien niets uit deze bloedtesten, op deze wijze mag ik volgende week weer een malaria testje doen ;) Conclusie: muggenspul helpt dus wel.

Het licht schijnt op de relatie met mijn moeder. Wat daar voor nodig is en wat het nog meer in de weg staat. Deze helderheid brengt een rust, voor nu.

Deze week is het hectisch op het werk. Frustratie weet mij toch weer te raken. Verantwoordelijkheidsgevoel, de leiding nemen, etc. (volgens Vero betreft dit End of Thinking Capicity). Al wil ik het niet, het gebeurt me weer. En volgens Tessie en andere meiden hier, zal ik mijn leven lang daartoe gedoemd zijn. Dat van 'gedoemd' heb ik eerlijk gezegd zelf verzonnen, daar dit slechts mijn waarde oordeel verraadt. Ik weet, welke kracht er schuil gaat in deze valkuil en andersom, de wijsheid zou er voor moeten zorg dragen dat het talent mag stralen zonder dat het tegelijkertijd mijn ondergang wordt. Het belangrijkste is dat ik ervan geniet!
Valt de helderheid van het volle maanlicht nu toch stiekem op toekomstige mogelijkheden?

Aankomend weekend reis ik met Tes, Otis, Abbi en Mabel af naar upper west voor de begrafenis van Vero. 7 uur heen en 7 uur terug. Het zal een bijzondere tijd zijn. Om ons medeleven te betuigen, maar ook vooral om te zien dat het echt is, ik geloof het namelijk nog steeds niet, al weet ik dat het zo is. Wellicht dringt het dan door.
De auto zit erg vol, maar Tes en ik lijken onafscheidelijk in deze. Eigenlijk hebben we nog maar 3 weken samen, dan gaat Tes er voor 3 weken tussenuit om te reizen met haar zus vanuit NL, en ik?
Ik werk tot 21-12-2012, de datum. Voor daarna, nog geen idee, ik tast nog in het duister, of liever gezegd in het licht. 22-12-2012 betreft mijn galactische geboortedag, kosmische gele ster.

De nacht is nu al lang en breed gevallen, ik kijk naar buiten, naar de bijna volle maan en alle sterren en nog steeds in vertrouwen.
Wanneer ik God zal zien? geen idee, ik vertrouw erop dat het op het juiste moment zal zijn.

Zonnestraal,
Jen.