What's next???

Vier weken geleden kwam ik aan op deze weergaloze plek. Het was te mooi om waar te zijn. Als een sprookje... Echter alle sprookjes komen tot een (goed) einde...

Allereerst wil ik een ieder bedanken voor de berichten die ik heb mogen ontvangen na het overlijden van mijn oma. Dat heeft mij enorm gesteund. Het is dan toch wat lastig zo aan de andere kant van de wereld. Gelukkig werd ik hier omringd met allerlei lieve mensen. Zij hebben ervoor gezorgd dat het hier niet ongemerkt voorbij is gegaan. Marianne was er om mij te troosten, Andrew heeft ervoor gezorgd dat er altijd een herinnering zal blijven.

Het is vandaag maandag, 2 november. Zaterdag hadden wij hier de final event van het Crush festival. Wij hebben meer dan 100 mensen gehad en het was geweldig! De sculpture van Andrew heeft een mooie plek in de tuin gekregen, evenals alle andere dingen die er gemaakt zijn tijdens de workshops met leerlingen en volwassenen. Als host heet ik de mensen welkom, geef ze een tourboekje en een programma. We hebben muziek, zang, poetry, wine tasting, kaasplankjes etc. etc. Zoals gewoonlijk spring ik overal bij, ben druk, maak veel praatjes, rekenwerk tussendoor en ik geniet met volle teugen. Geeft mij weer genoeg stof tot nadenken... Voor mijn dagboek...

Naast de hoofdpijn van de kater gisteren, voelde ik mij enigszins onthand. Andrew en Cinda (de hond) vertrokken, een bevestiging dat het festival ten einde was. Alles waar ik deze maand naartoe had gewerkt, was klaar. De Nederlandse meiden breng ik komende nacht naar de bus. Het huis hier raakt leeg en met een leeg gevoel blijf ik achter. Ik realiseer mij, dat het ook voor mij tijd wordt om weer verder te gaan. Ik moet deze lieve mensen gaan verlaten om weer andere avonturen te kunnen beleven en om andere mensen te mogen ontmoeten. Maar absoluut met een traan. Niet alleen Ed en Marianne als surrogaat pap en mam zal ik missen, maar ook de mensen hier uit de omgeving die ik deze maand heb leren kennen, o.a;
Jenny, de organisator van het festival in deze omgeving en tevens kunstenaar. Zij heeft mij van alles geleerd over potten bakken en we hebben lange gesprekken gehad over hoe dingen aan te pakken. Warren, heeft mij van alles over de koeien geleerd. Fea, lerares Hospatilaty hier. Ze deed mij denken aan een combinatie van tante Wil en Annet. Ze heeft mij een dag op sleeptour genomen in de Isis Highschool. Huishoudkunde theorie, met leerlingen naar een kinderdagverblijf geweest en een kookles gedraaid. Oud Koogies; zelfs aan de andere kant van de wereld, exactly the same! “Different place, same crap” (volgens Marianne leert Ed mij te veel slang ;-) Maar uiteraard ook goede dingen hoor. De eeuwig zeurende, moeilijke, uitdagende puber, blijf ik fascinerend vinden en onderwijs ik graag met de mantel der liefde. Probeer het systeem hier een beetje te doorgronden. Wat lastig, omdat het anders werkt dan bij ons. En volgens mij zie ik ook wel dingen waar wij iets van kunnen leren, dus wie weet Peter, neem ik nog een koffer vol kennis en ervaringen mee terug ;-)
Ook de andere leraren met de workshops en die hier graag een kop koffie komen drinken, zal ik mij nog herinneren.
Andrew, heeft mij verwonderd met zijn creativiteit. Van begin tot het einde heb ik getuige mogen zijn van hoe zijn gedachten werden omgevormd tot iets tastbaars. De gesprekken 's avonds in de shed, de biertjes in de pub, de spelletjes die we hebben gespeeld. Cinda, de hond, die mij iedere morgen enthousiast welkom heette op deze nieuwe dag. Al ligt het niet geheel op mijn route, ik ga ze opzoeken. Maar misschien ook niet? Wil ik met het opzoeken van hen niet de fijne gedachten van hier terug halen? Misschien moet ik het laten voor de herinnering welke het mij heeft gegeven.
Tony McLoyd, thnx for get to know a true blue Ozzie ;-) (Sterke verhalen over weken lang verblijven in de natuur en niets anders dan dat. How to keep yourself a live and exploring the most beautiful spots of this amazing country ;-)
Diana and Miranda. Miranda, vier jaar oud. Wanneer Diana haar vraagt waar ze was; “I was with the other mum” ja.... “You'll be a good wife” “You'll be a good mother” “You know how to take care of business” “You're smart” I just love people, animals, nature and to take care of them. Rather be bussy with anything that somehow relates to that, then doing nothing... Can you blame me?

Sorry voor het Engels tussendoor. Inmiddels is het namelijk zo erg met mij gesteld, dat ik onjuist Nederlands gebruik, omdat ik het vertaal vanuit het Engels. Ik denk meer in de Engelse taal.

Ik zal de ochtenden met mijn duik in het zwembad missen, zo net na zessen. Gevolgd met de meditatie op een barkruk in de zon (kan ik lekker opdrogen). Ik hoor de vogels zingen, voel mij lijf en bedenk mij wat ik nodig heb die dag en ook wat ik te geven heb. Gevolgd door yoga en Qi-cong met mijn voeten in het gras. Balance!

Anyhow, gisteren hebben wij de dag geweldig afgesloten. Naar Woodgate beach gereden. Naar een mooi stukje gegaan waar de rivier in de zee uitmondt, Walkers point. Je kunt zo de rivier in lopen. Er is bijna niemand... Alleen wat bootjes verderop. Eenmaal het trappetje naar beneden nemend, zie ik direct drie dolfijnen aan de rand van de rivier. Marianne: “Als je snel bent, kun je misschien met ze zwemmen”. Ik ren naar de rivier, verlies ondertussen bewust mijn kledingstukken, shit pomp, shit horloge, shit geen lenzen alleen een bril op mijn kop en vlieg het water in. Oeps, sterke stroming, jelly fish, ik besluit niet verder te gaan. Op nog geen tien meter afstand laten de dolfijnen zich zien, de zon gaat onder en ik ben alleen met hen in het water en in het moment...

De kruidentuin en bijbehorende shed hebben ruim een week mijn aandacht gekregen. Al zeg ik het zelf, het is geweldig geworden. Ed en Marianne zijn er zeer tevreden mee. Een naamplaat is in de maak; “Jenny's shed”.

Vandaag de map maar weer eens bekeken. Wil graag naar het Woodford Folk Festival, een soort lowlands, maar dan groter. Echter dat is hier niet ver vandaan, het is van 27 december tot en met 1 januari. Maar goed, ik wilde dan eerst eigenlijk in Sydney zijn. New years eve in the harbour, once in a lifetime isn't it? 5 jan. naar Nieuw Zeeland. Auto van te voren verkopen, beter in NSW. Nog werken voor geld. Maar ja, eigenlijk ook in staat willen zijn om een tweede visum aan te vragen. Dus dat beperkt de werk en/of wwoof keuze (niet ieder wwoof adres kan daarvoor tekenen). Bah... luxe probleem... te veel keuzes. Ik besluit dat mijn volgende bestemming Noosa is en dan zien we wel weer verder. Ik stap in de auto en draai Acda en de Munnik:
“Dan leef ik toch nog een keer”

Eerst nog even wat noodzakelijke dingen hier regelen en dan back on the road again ;-)
And have to get rid of all those extra kilo's I gained overhere. Marianne is baking cakes and pies every day!!! She cooks with so much love, have never seen anybody do that, except for Ad from the Voorde.


Ray of sunlight,
Jen.