Wat is delen?

Enorm geschokt was ik toen ik de woorden las op facebook “Woorden schieten te kort, Babette is naar het licht.” Meteen ging ik verder kijken. WAT?! Ze is toch niet dood? Nee, zal vast een opmerking zijn over een of andere foto van haar, waar ze straalt in een of ander licht. Maar dan na het lezen van meerdere berichten, blijkt het waar te zijn. Nee, dat kan niet, wat is er gebeurd?! Ik bel een vriendin, ze neemt niet op. Een ander… “Zoek je de weg?” Ervan uitgaande dat ik het al weet en onderweg ben… Babette blijkt er zelf voor gekozen te hebben.
Ik ben geraakt, zie allerlei beelden van haar, dat kan toch niet?! Iemand die altijd zo straalde. Het kan niet zo zijn. Ik lees meer op facebook, het is wel zo.
Ik voel enorm de behoefte te zijn met mensen die haar kenden, die weten wat voor licht zij straalde. Maar ja, dan had ik het vandaag eerder moeten weten, dacht ik.
Ik lees een berichtje van Tanja en ga naar Club Lite, tenslotte om de hoek. Even samen tranen en een knuf en thee. De rest van de club is gevuld met wat skaters. Ik kijk ernaar en zie andere dingen. Ik zie Babette, ik zie haar stralen en dansen. Ik zie verschillende plekken in de ruimten, op verschillende wijzen ingedeeld, afhankelijk van wat er plaats vond.
Thuis gekomen, huil ik. Een bron van licht niet meer hier. De gedachte dat ze in pijn heeft moeten zijn welt op. Zo’n mooi wezen in pijn. Ik voel pijn, voel ik de hare, voel ik pijn vanuit onbegrip over hoe zo een mooi iemand zoveel pijn blijkbaar kan lijden in deze wereld, of is deze pijn gewoon van mij en vertegenwoordigt de gedachte aan haar deze? Brengt zij mijn pijn aan het oppervlak, zoals ze dat deed met het licht van mensen?
Ik voel ook wat boosheid. Waarom is de wereld zo, zo dat zij hier niet meer kon zijn? Ze probeerde zo erg met haar hebben en houden de wereld mooier te maken. En dat heeft ze ook gedaan, op zoveel manieren…
Ze was mijn voorbeeld. Een stralende ster die alles leek te kunnen. Die haar licht verspreidde, een bron van liefde… Ik was haar fan. Maar nooit voelde ik een ongelijkwaardigheid in onze ontmoetingen. Zoals zij een ieder tegemoet trad. Zij haalde het beste in mij naar boven.

Nu ik dit schrijf komt de gedachte voorbij, dat ik dit misschien wel niet zou moeten delen met mensen. Want tja, ik stond niet zo dichtbij haar. Dat is dan misschien gek om te gaan delen. Dan krijgen mensen daar misschien gedachten bij, dat het niet echt is, of een vraag om aandacht etc. etc. Maar ik denk aan het stuk tekst van Mandy. Het maakt niet uit. Dit is wat ik voel en ik wil het delen. Ik wil de pijn delen. En ik hoop dat iedereen zijn/haar pijn om wat voor reden dan ook wil delen. Waar zijn we vrienden voor? Om het fijn te hebben met elkaar? Om ons licht te laten stralen? JA, maar ook om elkaar te steunen in de pijn, de schaduwzijde. Die hebben we allemaal. Ik geef toe, ik kan deze kant ook maar moeilijk laten zien.
Ik besloot gisteravond tot een sweat your prayers in de dans, mijn dans in de 5 ritmes zou gaan over Babette en mijn gevoel in deze. Ik zag allemaal nieuwe gezichten en voelde verdriet en boosheid en wilde weggaan. Weggaan omdat ik dacht dat het een foute beslissing was om nu hier te zijn. Ik wilde niet dansen, hoewel ik wist dat het mij zou helpen. Ik besloot te blijven. De flow was lastig, ik zat in verzet. Met de staccato kwam er expressie, uiting van verdriet en boosheid, denk ik… De chaos was fantastisch, ik kon alles eruit gooien. Daarna brak ik in het contact met de ander in het lyrische, tot in de stilte probeerde ik ermee te zijn. Ik bemerkte dat ik het weg wilde moffelen en wilde dat aan de andere kant niet. Bang voor het oordeel van de ander. In het delen in de groep kon ik het zelfs niet. Toen deed Mirjam dat wel, voor haar en wellicht ook voor mij. Toen mocht het er zijn. Hoewel nog steeds niet in volle ornaat. Waarom houden wij onze pijnen in? Waarom trekken wij ons dan terug en gaan liever in een hoekje, waar vooral niemand ons ziet, huilen?

We kunnen alleen maar licht zien, omdat het ook donker is. Wanneer we samen het licht kunnen omarmen, zullen we dan ook de schaduw in elkaar omarmen? Niet bedoeld als preek, ik ben een leerling net als jij. Laten we in ieder geval ook bereid zijn om onze schaduwzijde te laten zien. Persoonlijk durf ik het vaak niet, vanuit angst, angst om afkeuringen. Terwijl er in de liefde geen afkeuring is. Niet volledig in liefde.

Ik geloof nog steeds ondanks allerlei tegenstrijdigheden dat we het hier op aarde mooier kunnen maken. De golf aan verbondenheid en liefde, zoals deze op het moment vrijkomt op facebook door het heengaan van Babette, sterken mij daar in. Dat ik ervoor wil gaan. Dat “liefde werkt”. Om ‘wonderland’ ook hier te laten zijn.
Ik geloof ook, of tja misschien is het slechts een hoop om het leefbaar te maken voor mijzelf, dat zij dit immense licht hier op aarde alleen heeft kunnen doen stralen omdat het niet voor lange tijd zou zijn. Omdat zij ook die schaduwzijde bezat. We zagen zoveel licht, omdat het ook zo donker was.
Als een beroemdheid heeft zij zoveel harten weten te raken. Heeft zij goedheid, speelsheid en plezier in mensen naar boven weten te halen. Wat een creator! Daarom een zeer grootse verslagenheid.
Vader Wim en moeder Ankie, ik ken jullie niet, maar wat hebben jullie een ongelofelijk mooi wonder op de wereld gezet! Ze zal voort stralen vanuit de harten die zij heeft aangeraakt en waarin zij woont, met haar energie en gedachtengoed.
Ik wens jullie en ook Joachim alle kracht die nodig is in deze leegte. Ook de familie en vrienden die dichtbij haar stonden, maar ook die verder weg. Haar licht reikte namelijk ver…

Lieve lieve Babette, ben je er nu ook of niet? Kun je zien wat je teweeg hebt gebracht, niet alleen in je leven hier, maar ook nu en in alles wat komen gaat? Ben je licht nu, met een glimlach?
Ik zal je missen en koester mijn herinneringen aan jou. Mijn dank is groot.
Rust zacht, of huil, of bouw een feestje, het kan en mag allemaal…

Zonnestraal…